Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 27

dvöl
105
það væri skírnarnafn hans og ætt-
arnafn. En fólkið í borginni hafði
lesið í blöðunum um stjórnleysingj-
ana í Evrópu, og þetta hafði mikil
áhrif á það. Harry Gee hneggjaði
sérlega ánægjulega yfir hinni
smellnu viðbót: de Barcelona.
„Það gerir sögunarmyllu-þrjót-
ana ennþá hræddari við að skipta
sér af honum, skilurðu?" bætti
hann við í einlægni. „Ég hefi ör-
uggari tök á honum með þessu
nafni heldur en þó að ég hefði sett
járnhring um löppina á honum og
tjóðrað hann með hlekkjum við
þilfarið í bátnum.“
„Og,“ bætti hann við eftir stund-
arþögn, „taktu eftir því, að hann
ber ekki á móti þessu. Ég er ekki að
hafa hann fyrir rangri sök. Hann
er að minnsta kosti einhvers konar
strokufangi."
„En ég geri ráð fyrir, að þú borg-
ir honum eitthvert kaup, eða er það
ekki?“ spurði ég.
„Kaup! Hvað ætti hann að gera
við peninga hérna? Hann fær mat
í eldhúsinu og föt úr vöruskemm-
únni. Auðvitað læt ég hann hafa
eitthvað svolítið eftir árið, en þér
dettur þó ekki í hug, að ég ráði til
mín fanga og borgi honum sömu
laun og heiðarlegum manni? Ég
hugsa fyrst og fremst um hag fé-
lagsins."
Ég játaði, að auðvitað yrði félag,
sem eyddi fimmtíu þúsund sterl-
ingspundum í auglýsingar á ári, að
viðhafa sérstaka aðsjálni í fjár-
málum. Ráðsmaðurinn rumdi á-
nægjulega.
„Og ég skal að lokum segja þér
nokkuð,“ hélt hann áfram. „Ef ég
væri sannfærður um, að hann væri
stjórnleysingi, og svo gerðist hann
svo djarfur að biðja mig um pen-
inga, þá myndi ég umsvifalaust
sparka honum út. En ég ætla samt
að láta hann njóta þess, að ég er
ekki viss í minni sök. Ég er fús til
þess að trúa því, að hann hafði ekki
gert annað meira né verra en að
reka hnif í skrokkinn á einhverjum
— við meira eða minna afsakandi
aðstæður, svona eins og tíðkast í
Frakklandi. En það getur gert mig
vitlausan af bræði, að hugsa um þá
bölvaða undirheimaþjónustu, að
vilja eyða öllum lögum og reglum
í heiminum. Það er sama og að
grafa undan fótum hvers einasta
heiðarlegs, vinnandi manns. Ég
skal segja þér, að samvizkusamir
menn, eins og ég eða þú, verða að
fá einhverja vernd fyrir sína sam-
vizku, annars gæti hvaða hundingi
sem væri komið og talizt jafn góður
og ég, eða er ekki svo, ha? Það væri
brjálæði!“
Hann starði á mig. Ég kinkaði
kolli og muldraði eitthvað um það,
að nokkur sannleikur væri fólginn
í skoðunum hans.
Það kom fram í skoðunum Páls
vélamanns, að það þyrfti lítið til að
eyðileggja framtíð manns.
„II ne faut beaucoup pour perdre