Dvöl - 01.04.1941, Síða 28

106
D VÖL
un homme," sagði hann hugsandi
við mig eitt kvöldið.
Ég endurtek þessa setningu á
frönsku, af því að hann var frá
París, en alls ekki frá Barcelona.
Hann bjó í litlu skýli skammt frá
aðalbúgarðinum. Veggirnir voru
þaktir strái, en járnþak á, og
nefndi hann það mon atelier. Þar
hafði hann áhaldaborð. Honum
höfðu verið fengnar nokkrar hesta-
ábreiður og hnakkur — ekki svo að
skilja, að hann hefði nokkurn tíma
tækifæri til þess að koma á hest-
bak — af því að annar sængurbún-
aður þekktist ekki meðal vinnu-
mannanna, enda voru þeir allir
nautahirðar. Og hann svaf eins og
sonur sléttunnar, við þenna sæng-
urbúnað, innan um tæki sín, undir
ryðguðu járnþaki. Hann svaf undir
áhaldabekknum og strengdi flugna-
netið sitt umhverfis hann, en lítil,
hreyfanleg smiðja var við höfða-
lagið.
Ég færði honum öðru hvoru kert-
isstúfa, sem ég tók í íbúð ráðs-
mannsins. Hann var mér sérstak-
lega þakklátur fyrir þetta, og ját-
aði, að sér þætti leiðinlegt að liggja
vakandi í myrkrinu. Hann hélt því
fram, að svefninn flýði sig.
„Le sommeil me fuit,“ sagði hann
á sinn kyrrláta, heimspekilega hátt,
sem gerði hann viðfelldinn og að-
laðandi.
Ég lét hann skilja, að ég legði
ekki meira en góðu hófi gegndi
upp úr þeirri sögu, að hann hefði
verið fangi.
Þannig orsakaðist það, að hann
fór að tala um sjálfan sig eitt
kvöldið. Kertisstúfurinn á áhalda-
borðinu var að brenna út, og hann
flýtti sér að kveikja á öðrum.
Hann hafði innt af hendi her-
skyldu sína úti á landi og kom svo
aftur til Parísar til þess að stunda
starf sitt, sem var vel iaunað. Hann
sagði frá því með ofurlitlu stæri-
læti, að ekki hefði verið langur
tími liðinn, þegar hann var farinn
að fá tíu franka á dag. Hann var
farinn að hugsa um að stofna
sjálfur vinnustofu og gifta sig.
Hann andvarpaði þungt og þagn-
aði. Svo hélt hann áfram, og þá brá
aftur fyrir hinni kyrrlátu heimspeki
hans:
„Ég virðist ekki hafa þekkt mig
nógu vel.“
Þegar hann átti tuttugu og fimm
ára afmæli, buðu tveir starfsbræð-
ur hans honum til kvöldverðar.
Hann var hrærður yfir þessu vinar-
bragði.
,,Ég var reglumaður," sagði hann,
„en ég er ekki ófélagslyndari en
hver annar.“
Þeir neyttu kvöldverðarins í litlu
veitingahúsi við Boulevard de la
Chapelle. Þeir drukku vín með
matnum. Það var ágætt. Allt var
gott, og heimurinn — svo ég noti
orð hans sjálfs — virtist yndislegur
dvalarstaður. Hann átti góða fram-
tíð fyrir sér, dálítið af peningum í
handraðanum og naut samvista
tveggja ágætra vina. Hann bauðst
til þess að greiða það, sem þeir