Dvöl - 01.04.1941, Side 34

112
D VOL
átt á eftir henni og kom fljótlega
auga á hana aftur. Me'ö annarri
hendinni togaöi hún í streng stóru
bjöllunnar við bryggjusporöinn, en
með hinni hendinni sveiflaði hún
þungu ljóskeri fram og aftur. Þann-
ig á að gefa herverðinum á Ile
Royale merki, ef aðstoðar er þörf.
Vindurinn bar klukknahljóminn út
í myrkrið, en ljósið sást ekki innan
af eynni, vegna trjánna í kringum
varðhúsið.
Ég kom aftan að konunni og stað-
næmdist rétt hjá henni. Hún hélt
áfram viðstöðulaust, án þess að líta
til hægri eða vinstri, eins og hún
væri alein á eynni. Hugrökk kona,
herra. Ég stakk skammbyssunni
undir bláu úlpuna mína og beið.
Þruma kvað við og kæfði klukkna-
hljóminn, og eldingin svalg bjarm-
ann frá ljóskerinu eitt andartak,
en konan hikaði ekki, heldur hélt
áfram að kippa í klukkustrenginn
og sveifla ljóskerinu, stöðugt og
reglulega eins og vél. Hún var lag-
leg og ekki yfir þrítugt. Ég hugsaði
með mér: „Þetta er allt til einskis,
aðra eins nótt og þessa.“ Og ég
ákvað að skjóta konuna gegn um
höfuðið og sjálfan mig á eftir, ef
einhver af hinum föngunum nálg-
aðist. Og það hlaut að verða innan
skamms. Ég þekkti „félagana" vel.
Þessi fyrirætlun vakti þó undir eins
hjá mér löngun til lífsins. Ég færði
mig dálítið til baka og lagðist niður
í runna, í stað þess að standa eins
og glópur á miðri bryggjunni. Ég
ætlaði ekki að láta koma mér að
óvörum og svipta mig ef til vlll
tækifærinu til að gera að minnsta
kosti einni manneskju greiða, áður
en ég léti sjálfur lífið.
En ég verð að trúa því, að merkið
hafi sézt, því að áttæringurinn frá
Ile Royale kom eftir ótrúlega stutta
stund. Konan hélt áfram að veifa
og hringja, þangað til bjarminn
frá ljóskerinu hennar féll á fyrir-
liðann og byssustingi hermgnn-
anna í bátnum. Þá settist hún nið-
ur og fór að gráta.
Hún þurfti mín ekki lengur við.
Ég hreyfði mig ekki. Sumir her-
mannanna voru snöggkiæddir, aðr-
ir á sokkaleistunum, eins og þeir
höfðu verið, þegar þeir voru kvadd-
ir á vettvang. Þeir þutu fram hjá
mér á fleygiferð. Áttæringurinn
lagði aftur frá landi til þess að
sækja fleiri menn; konan sat alein
og hágrátandi á bryggjusporðinum.
Ljóskerið stóð rétt hjá henni.
Allt í einu sá ég á rauðar buxur
tveggja manna í bjarmanum frá
ljóskerinu á bryggjunni. Ég varð
agndofa af undrun. Þeir hlupu þeg-
ar af stað, berhöfðaðir og með
stakkana flakandi frá sér. Ég
heyrði annan þeirra segja: „Beint
af augum, beint af augum.“
Mig furðaði á því, hvaðan þeir
komu. Svo gekk ég hægt niður
bryggjuna. Þar sat konan og hrist-
ist af ekkasogum. Öðru hvoru
stundi hún: „Vesalings maðurinn
minn! Vesalings maðurinn minn!
Vesalings maðurinn minn!“ Ég
læddist hljóðlega áfram. Hún