Dvöl - 01.04.1941, Side 47

ÖVÖL
125
ftiyndi sjá sig og koma sér til hjálp-
ar, ef hann kæmist upp á brekku-
brúnina.
Hann hélt áfram. Við og við fann
hann til særða fótarins, þegar
hann neyddist til að styðja honum
við og reyna á hann, og þá veinaði
hann hátt af sársauka í eitt skipti,
Þegar hann laust upp einu slíku ópi,
varð hann sjálfur hræddur við það.
Það var eins og hann hrykki upp af
svefni við þenna hávaða í kyrrð-
ihni. Hann reikaði. Hann átti örð-
agt með að láta skíðið á veika fæt-
inum fara beint. Hann sá það, en
íann ekki. Hann var viss um það
eitt, að hann gekk — gekk beint
áfram.
Hann var kominn að brekkunni
°8 reyndi að komast upp hana, með
bví að beita skíðunum þvert. Hann
iet heilbrigða fótinn ganga á und-
an. — Hann steig eitt spor, en
hvernig, sem hann reyndi, tókst
honum ekki að draga veika fótinn
að sér. Hann beygði sig, tók með
ahnarri hendinni undir hnéð, lyfti
íætinum og færði hann að hinum,
eh studdi sig við skíðastafinn með
hinni hendinni. Á þenna hátt komst
^ann upp í miðja brekkuna, þá datt
hann. Honum dimmdi fyrir augum,
en hann beindi líkamanum þannig
1 fallinu, að höfuðið lá hærra en
búkurinn. Það voru aðeins nokkur
augnablik, sem honum hafði auðn-
azt að hugsa, og á þessum fáu
augnablikum kom hann þessu
Sv°na fyrir. Ef hann hefði dottið
niður á við, þá vissi hann, að hann
myndi aldrei rísa upp aftur.
Þetta átti að verða þriðja blóð-
bælið.
Þarna lá hann og stundi. Svo
varð hann reiður. Hann blótaði,
bölvaði og bannsöng alla tilveruna,
sér í lagi Svalbarða-veturinn. Án
þess að rísa upp, fór hann að
mjaka sér upp eftir, þumlung fyrir
þumlung, með höndunum, heil-
brigða fætinum og skíðastafnum,
fet fyrir fet. Þannig komst hann
upp á brúnina. Veikt bros leið yfir
andlit hans. Hann sá húsið. Hann
þorði ekki að hvíla sig. Hann var
sveittur. Nú var hvíld sama og
dauðinn. Hann vissi, að ef hann
léti undan löngun sinni nú til aö
hvílast, þá vaknaði hann ekki
framar. Hann mundi hvernig það
hafði verið, þegar hann fann Óla
Andersdal fyrir þremur árum. Hann
sat í snjónum, eins og hann svæfi,
en þegar hann kom til hans, var
hann gegnfrosinn — freðinn drös-
ull. Hann mundi þetta; þess vegna
reis hann á fætur, hélt áfram og
studdi sig við stafinn, og innan
fimm mínútna var hann kominn
langt áleiðis yfir sléttuna og mjög
nærri húsinu.
Hann hrópaði, en enginn svaraði.
Þá drógst hann alla leið heim að
dyrunum. Hann hrópaði aftur, en
enginn kom út. Óskar var ekki
kominn enn þá.
En nokkrum stundum síðar kom
Óskar heim. Þá lá Anton í rúminu.