Dvöl - 01.04.1941, Blaðsíða 54

132
stofu hennar, enda fengi hún stik-
ilinn.
Ekki leið á löngu, unz konungs-
dóttir frétti um skærin góðu, sem
strákur átti. Fann hún enga ró,
fyrr en hún gæti eignazt þau. —
Leyfði hún stráknum nú að sitja
við rúmstokkinn um nóttina og
halla höfðinu á koddann. — Þess
krafðist hún, að varðmenn væru
inni. En er hann hafði setið um hríð
við rúmstokkinn, bað hún varð-
mennina að fara út: Maðurinn
hefði verið svo siðsamlegur fyrri
næturnar báðar, sagði hún, að
þeirra væri engin þörf.
Morguninn eftir skipaði kon-
ungsdóttir svo fyrir, að geldingarn-
ir skyldu færðir út í hólminn, en
þeir, sem þar voru í haldi, gerast
hallarþjónar. Síðan giftust þau,
konungsdóttir og strákur. Gerðist
hann ríkiserfingi og síðar kon-
ungur.
IV. í tröllahöndum.
Piltur einn var í haldi hjá risa.
Þeir bjuggu tveir einir. Dag einn
fóru þeir til skógar að höggva við
til eldsneytis. Þegar þeir höfðu
höggvið nóg að bera, bundu þeir
sér byrðar. í sömu svipan og risinn
hóf byrði sína á öxlina, lét strákur
bagga sinn ofan á hana og settist
þar upp á sjálfur. Er þeir höfðu
gengið spölkorn, spurði risinn strák,
hvort byrði hans sigi ekki í. Ekki
fann strákur til þess.
„Auma sálin! Nú held ég, að ég
hvíli mig,“ sagði risinn.
D VÖL
Strákur segist ekkert vera farinn
að mæðast, og á meðan sé skömm
fyrir risann að hvíla sig. Loksins
komast þeir heim. Risinn leggur
niður byrði sína, kveikir eld og
hengir kjötpott yfir. En illa gengur:
Það logar ekki í hlóðunum, svo að
hann fer að púa í glæðurnar og
blæs svo fast, að strákur fýkur upp
í rjáfur. Risinn snýr sér við og lítur
upp og sér strákinn í rjáfrinu.
„Auma sálin! Hvað ert þú að
gera?“
„Ég er að gá að eldiviði.“
„Hugsunarsamur, auma sálin,“
segir risinn.
Nú tekur að sjóða í pottinum, og
risinn segir við strák, er hefir lesið
sig niður úr rjáfrinu, að þeir skuli
sleikja flotið ofan af.
„Auma sálin! Ég sleiki þeim
megin, sem sýður, en þú hinum
megin.“
Brátt er soðið, og báðir hafa
sleikt flot að vild. Strákur segir, að
þeir skuli koma í kappát, og bindur
poka framan á sig. Þeir setjast
niður og éta. Sækist risanum lítt,
en strákur tekur hvern bitann eftir
annan og dembir í pokann. Risinn
spyr, hvort hann sé ekki orðinn
saddur. Strákurinn neitar því.
„Auma sálin! Nú held ég, að nóg
sé komið í mig.“
Gefst nú risinn upp, en strákur
heldur áfram að háma í sig. Um
síðir hættir hann þó.
„Nú tek ég ekki á móti meiru;
nú ætla ég að kryfja mig,“ segir
hann.