Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 60

138
D V Ö I-
Ég man það núna, að faðir minn
talaði einu sinni um það að senda
elzta bróður minn í skóla. Hann var
drambsamur maður, og honum
fannst það vel viðeigandi, að eiri-
hver af fjölskyldunni kynni að lesa
og skrifa. Bróðir minn hafði aðeins
verið í skólanum í þrjá daga, þegar
hann hætti námi. Hann grátbændi
föður minn, unz hann leyfði hon-
um að hverfa heim aftur.“
Lan Ying hugsaði lengi um orð
móður sinnar. Loks spurði hún:
„Lærir allt fólk, sem býr i borg-
um; stúlkurnar líka?“
„Já, ég heyri sagt, að það sé orð-
inn siður,“ svaraði móðir hennar
og axlaði byrði sína eftir að hafa
hvílt sig um stund. „Ég get ekki
skilið, að það komi stúlkunum að
liði, þó að þær læri bækur, Það, sem
fyrir þeim liggur, er að matreiða,
sauma og spinna, og þegar þær
giftast, vinna þær sömu störf og
áður, og svo ala þær auðvitað börn.
Nei, bækur hjálpa konunni aldrei
í lífsbaráttunni."
Móðir hennar herti gönguna, því
að byrðin var þung. Lan Ying hljóp
við fót. Hún sá, að ryk hafði fallið
á nýju skóna sína. Hún beygði sig
niður og strauk það burt. Bókunum
var hún búin að gleyma.
Lan Ying hugsaði ekki um bækur
framar. Hún hafði ekkert við bæk-
ur að gera hér á bökkum fljótsins
góða. Hún gætti netsins, dró það að
landi og kastaði því aftur út. Á
kvöldin fór hún heim, kveikti eld
í leirofninum og sauð hrísgrjón til
kvöldveröar í járnpotti. Ef hún
hafði veitt vel um daginn, sauð hún
líka fisk til kvöldverðar. Þegar fjöl-
skyldan hafði matazt, hljóp hún
niður á fljótsbakkann og þvoði
leirskálarnar. Að því búnu hraðaði
hún sér heim í kvöldrökkrinu og
háttaði. Oft lá hún vakandi tím-
um saman og hlustaði á árniðinn
og þytinn í sefinu.
Þannig liðu dagarnir. Svona var
lífið. Aðeins á hátíðum, eða þegar
hún fékk að fara á markaðstorgið,
lifði hún skemmtilegri stundir.
Þetta var tilbreytingarlaust líf.
Stundum heyrði Lan Ying föður
sinn segja, að í þorpinu, þar sem
hann seldi kálið og kornið, hefði
hann heyrt menn tala um hung-
ursneyð norður í landi. Það hafði
ekki rignt þar lengi og því hafði
uppskeran brugðizt. Og faðir henn-
ar bætti við:
„Þarna getið þið séð, hvort ekki
er betra að búa við gott fljót. Okk-
ur má á sama standa, hvort rignir
eða ekki. Meðan hægt er að sökkva
fötu í fljótið, getum við vökva'ð
akrana okkar“.
Þegar Lan Ying heyrði þessi orð
föður síns, hélt hún, að enginn ætti
eins gott og þau. Þau áttu heima á
frjósamasta stað jarðarinnar. Akr-
arnir gáfu margfalda uppskeru,
pílviðartrén stóðu sígræn, og sefið
var bezta eldsneyti, sem hægt var
að fá. Allt þetta gaf fljótið þeim.
Aldrei skyldi hún flytja burt af
bökkum þessa fljóts. Aldrei meðan
hún lifði.