Dvöl - 01.04.1941, Síða 61

DVÖL
139
Svo var það eitt vor, að fljótið
brást.
Hver hefði getað ímyndað sér
það, að fljótið mundi bregðast? Ár-
um saman hafði það verið óum-
breytanlegt. Lan Ying sat á sínum
venjulega stað við fljótið og horfði
á umskiptin. Það var vor í lofti og
mikill vöxtur í fljótinu. Vatnið skall
á varnargarðana, en það var altítt
á vorin. Leirgult árvatnið sogaðist
að og frá, og við og við flæddi það
yfir bakkann, svo að þungir leir-
hnausar sprungu frá og sukku til
botns I fljótið.
Faðir Lan Ying kom og færði
netið yfir í lítinn vog. Það mátti
ekki tæpara standa, að honum
tækist að bjarga dóttur sinni af
grastónni, sem fljótið var að grafa
undan. í fyrsta sinni á æfinni varð
Lan Ying hrædd við fljótið.
Hinn venjulegi flóðatími var um
garð genginn, en vatnið fjaraði
ekki að þessu sinni. Fannir vetrar-
ins hlutu þó að vera bráönaðar, því
að nú var komið fram á sumar, og
vindarnir voru varmir. Fljótið hefði
átt að liggja lygnt og spegilslétt
úndir bláum, heiðum vorhimnin-
um. En það var ekki lygnt. Það
streymdi fram yfir sléttuna, eins
og ólgandi úthaf. Fólk, sem kom á
bátum niður eftir fljótinu, talaði
ekki um annað en regnið, sem
streymdi úr loftinu daga og nætur
uppi á hálendinu. Regntíminn var
bðinn, og þó rigndi enn vikum sam-
an. Alltaf óx hið mikla, gula fljót,
sem fossaði yfir kínversku sléttuna.
Faðir Lan Ying færði netið enn
á ný. Nú gat hún ekki greint fljóts-
bakkann andspænis lengur. Litla
stúlkan sneri baki við fljótinu og
horfði yfir akurlendið. Hún var
blátt áfram hrædd við fljótið.
Þaö var líka í sannleika sagt í
hræðilegum ham. Alla hina brenn-
heitu sumarmánuði hækkaði
vatnsboröið stöðugt. Það flæddi yf-
ir hrísgrjónaakrana, þar sem hálf-
þroskaðar jurtir höföu fest rætur í
rökum jarðveginum. Það flæddi
viðnámslaust, yfir hina blómlegu
akra, svo að öll von um uppskeru
brást.
Hvaðanæva bárust fregnir um
það, að vatnið flæddi yfir djúpa,
gróðursæla dali. Sums staðar hafði
fólk meira að segja orðið fyrir flóð-
unum og drukknað.
Faðir Lan Ying færði netið sitt
daglega, því að vatnið flæddi nú
alls staðar yfir bakkann, og hann
þrumaði reiðilega:
,,Er fljótið orðið tryllt?“
AÖ lokum var fljótið orðiö svo
víðáttumikið, að sveitaþorpið var
til að sjá eins og eyja í vatninu. Nú
urðu allir að stunda veiðar, því að
ekki var viðlit að rækta korn
framar.
Það var óhugsandi, að flóðin ykj-
ust úr því, sem komiö var. Lan
Ying gat ekki sofið um nætur.
Hún heyrði stöðugt vatnsniðinn
í fjarska. Gat það verið, að fljótið
kæmi nær? Hún gat varla trúað