Dvöl - 01.04.1941, Síða 62

140
DVÖL
því. En hún sá angistina í augum
föður síns, og vatnið hækkaði meir
og meir og nálgaðist óðum.
í fyrradag flæddi það yfir gólfið
í þreskihúsinu. Að þrem. dögum
liðnum mundi það flæða inn í
sjálft íbúðarhúsið.
„Við verðum að flytja okkur taf-
arlaust inn fyrir innri garðinn",
sagði faðir hennar. „Einu sinni.það
var meðan faðir minn var á lífi,
hljóp svo mikill vöxtur í fljótið, að
fólkið varð að láta fyrir berast í
skjóli við innri garðinn.Þar er okk-
ur áreiðanlega óhætt, því að þang-
að flæðir ekki,nema fimmtu hverja
öld. Ég held, að reiði guðanna hvíli
á okkur, fyrst að þessar hörmungar
dynja nú yfir.“
Yngsti drengurinn fór að gráta,
því að hræðsla hafði gripið hann.
Það var næsta furðulegt að sjá
vatnsflauminn umhverfis þorpið og
hafa þó þak yfir höfuðið. Drengn-
um fannst hann vera á skipi, sem
sigldi á vatninu, en þegar hann
heyrði föður sinn segja, að þau
yrðu að fara inn fyrir innri garð-
inn, þá var honum öllum lokið.
Tárin komu fram í augun á Lan
Ying af meðaumkun. Hún dró
bróður sinn að sér og þrýsti andliti
hans að brjósti sér.
„Má ég þá taka svarta kiölinginn
með mér,“ snökti hann.
„Við tökum allar geiturnar með
okkur“ sagði faðir hans.
Og þegar kona hans innti hann
eftir því, hvernig þau gætu komið
þeim yfir vatnið, svaraði hann ein-
ungis:
„Okkur skal takast að koma þeim
yfir um. Á þeim verðum við að lifa.“
Á síðustu stundu tók hann bæj-
arhurðina af hjörunum og negldi
borð við hana til styrktar. Að því
búnu tók hann fram langan vað og
festi flekann aftan í litla bátinn
sinn. Lan Ying, móðir hennar og
litlu drengirnir bjuggu um sig á
flekanum, og svo var lagt af stað.
Faðir þeirra hafði vað á uxanum,
sem synti aftastur í lestinni. End-
urnar og gæsirnar syntu líka. Geit-
urnar voru einu dýrin, sem fengu
að fljóta með á flekanum. Þegar
fólkið var að leggja af stað frá hús-
inu, kom hundurinn syndandi á
eftir því. Lan Ying hrópaði:
„Sjáðu pabbi! Labó langar líka
til að koma með okkur“.
Faðir hennar hristi höfuðið og
herti róðurinn.
Labó verður að bjarga sér, ef
hann getur.“ Börnin kenndu í
*
brjósti um vesalings dýrið, og
yngsti drengurinn hrópaði:
„Labó má fá helminginn af hrís-
grjónunum mínum.“
En þá hrópaði faðir hans reiði-
lega:
„Hrísgrjónunum, hvaða hris-
grjónum? Helduröu að hægt sé að
rækta hrísgrjón í vatninu?“
Börnin urðu hrædd og þögðu.
Þau höfðu alltaf fengið nægju sína
af hrísgrjónum. Fljótið hafði gefið
þeim ríkulega hrísgrjónauppskeru