Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 63

D VÖL
141
á hverju ári. Þeim varð litið út yfir
vatnið. Labó dapraðist sundið. Það
dró stöðugt í sundur með þeim.
Loks sáu þau gula höfuðið hans
hverfa í bylgjur fljótsins.
Þegar þau höfðu farið mílu veg-
ar, komu þau að innri garðinum.
Hann var til að sjá eins og há hæð,
sem bar við loft. Þarna var hið
þráða takmark þeirra. Land, þurrt,
íast land!
Þegar faðir barnanna hafði
bundið flekann við trjástofn,
skreiddust allir á land.
Þau komust brátt að raun um
það, að margir höfðu orðið á undan
þeim. Alls staðar var fólk með
nokkuð af búslóð sinni, svo að varla
varð þverfótað.
Innri garðurinn var orðinn hrör-
legur, enda hafði honum verið illa
við haldið. Annað eins flóð hafði
ekki komið síðastliðin hundrað ár,
og höfðu menn því vanrækt að
treysta varnargarðinn.
Fljótið flæddi viðnámslaust yfir
akrana í kring, svo að innri garð-
urinn varð brátt eins og eyja, sem
gnæfði úr hafinu.
Það voru ekki einungis menn-
irnir, sem leituðu hælis á innri
garðinum. Dýr merkurinnar leit-
uðu þar einnig hælis. Slöngurnar
vöfðu sig um hvert tré, sem stóð
upp úr vatninu. í fyrstu reyndi
fólkið að útrýma þeim með því að
örepa þær og varpa þeim í fljótið.
En slöngunum fjölgaði stöðugt,
svo að fólkið hætti brátt að of-
sækja þær, nema þær allra hættu-
legustu.
Sumarið leið og haustið gekk í
garð. Lan Ying og fjöiskylda
hennar bjó alltaf á innri garðinum.
Sulturinn var nú farinn að sverfa
að þeim fyrir alvöru. Hrísgrjónin,
sem þau höfðu haft með sér að
heiman, voru löngu gengin til
þurrðar. Að síðustu urðu þau að
slátra uxanum. Lan Ying sá, að
faðir hennar fór jafnan einförum,
eftir að hann hafði slátrað dýr-
inu. Hún gekk eitt sinn til hans,
en hann brást reiður við. Móðir
hennar kallaði þá á hana og sagði
lágum hljóðum:
„Vertu ekki á vegi föður þíns,
barnið mitt. Hann er að hugsa um
það, hvernig hann geti plægt
jörðina, fyrst hann varð að drepa
uxann.“
„Já, hvernig er það hægt?“
sagði Lan Ying íhugandi.
„Því get ég ekki svarað,“ sagði
móðir hennar dapurlega og hélt
áfram að sneiða uxakjötið.
Það var næsta óskiljanlegt, að
það skyldi einmitt vera góða fljót-
ið, sem hafði orsakað þetta allt.
Nú voru þau líka búin að slátra
geitunum, og litli drengurinn hafði
ekki einu sinni vogað sér að mögla,
þegar hann sá litla, svarta kið-
lingnum sínum lógað.
Það yrði sannarlega erfitt að lifa
af hinn kalda vetur, sem nú fór
í hönd.
Loks rann sá hræðilegi dagur