Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 72

150
DVÖL
í garðmnm
Eftir Danfel Kalicstein
Gunnlaugur Pétursson þýfldi
Á hverjum degi hefi ég setið í
þessum garði og horft á konu eina
aka barnavagni framhjá. Á morgun
ætla ég að fara í annan garð og
sitja þar í hádegishléinu. Mér þykir
það leiðinlegt, en ég get ekki komið
hingað oftar.
Það er orðið áliðið hausts og brátt
líður að því, að ég get ekki setið og
borðað hádegisbitann undir beru
lofti. Það getur komið úrhellisrign-
ing eða frost og snjór. Eða þá þoka.
Vetur gamli situr þá á þessum bekk
og klórar græna litinn burt með
löngum, ísuðum nöglunum. Nei, ég
get ekki farið hingað oftar, eða í
nokkurn annan garð, síðari hluta
dags. Ég maula þá brauðsneiðamar
er ólíkt öðru bóluefni að því leyti,
að það er unnið úr blóði sýktu með
tveimur ólíkum sýklum, inflúensu-
sýklum og sýklum, er valda sjúk-
dómi í öndunarfærum ungra hunda
(distemper). Vísindamennirnir við
Rockefellerstofnun þá, sem áður
getur, höfðu um langan tíma gert
tilraunir með bóluefni, samsett úr
ýmsum tegundum inflúensu-blóð-
„serums“, án þess að það bæri
nokkurn árangur. Þá bar svo við,
að tilraunarotturnar sýktust af
„distemper", og þar sem til var
bóluefni gegn þeim sjúkdómi, var
því dælt í rottur þær, sem sýktar
mínar í skrifstofunni og fæst við
krossgátu, en vélritunarstúlkan
suðar og þvaðrar. Þá segir ungfrú
Watson með sinni syngjandi röddu:
„Ó, herra Seidleman, eruð þér bú-
inn að borða? (Mjóa röddin hennar
hækkar og lækkar.) Ó, herra Seidle-
man, klukkan er orðin hálf tvö. (Þá
svarar hann, svangur og hálfgram-
ur: „Já, já, já aðeins andartak.“
Leyfið mér að þurrka ostinn úr
yfirskegginu.... Ó, herra Seidle-
man, viljið þér svara í símann? ....
„Já, já, já, . . Andartak, andartak.
.... Já, Kleiner.... Já, þetta er
hj á Kleiner.... Andartak.... Ó,
herra Seidleman! Ó, herra Seidle-
man! Ó, herra Seidleman!"
voru. Þessar rottur reyndust síðar
ónæmar fyrir inflúensu, en aðrar
ekki. Þannig fannst bóluefnið.
Á síðastliðnum vetri brauzt út
inflúensufaraldur í Englandi, og
barst hann einnig hingað til lands.
Bandaríkj amenn sendu þá fyrstu
birgðirnar af inflúensubóluefni til
Englands, og var það nægilegt til
að bólusetja hálfa miljón manna.
Skipinu, sem flutti bóluefnið, var
sökkt af þýzkum kafbáti. Það kom
þó ekki að sök, því að inflúensan
reyndist væg. Nú munu Englend-
ingar sjálfir vera farnir að búa til
bóluefni þetta.