Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 74

152
DVÖL
um einasta degi. Það er einmitt
þetta, sem ég get ekki þolað. Það
bregst ekki, að hún sé þarna, og
þetta bjánalega bros leikur um
andlit hennar, varir hennar bær-
ast, þegar hún talar við sjálfa sig
.... varir hennar bærast.
Ég minnist þess, er ég fór fyrst
að taka eftir henni, þekkja hana og
gá að henni. Ég get ekki skilið, að
hún skyldi einu sinni vekja
eftirtekt mína, að ég svipaðist um
eftir henni og hélt, að hún hefði
einhverja manneskju að geyma.
Manneskju var betra! Hún er
kjánaleg kona, með lítið andlit og
gullspangagleraugu, og ófram-
færnin skín út úr henni. Hún er
einfeldningsleg og alltaf i sömu ó-
sélegu fötunum, síðum, dökkgræn-
um frakka (sem hvorki var í tízku
í ár né í fyrra), með svörtum loð-
kraga, sem ekki er of loðinn. Hatt-
urinn er ómynd, stór og kringlóttur
og óhreinar bréfrósir á kollinum.
Manneskja, þó! Hún var kjánaleg
og gægsnisleg,hárið ávallt í óreiðu,
gulgráir lokkarnir stóðu sífellt út
frá enninu. Eða hvernig hún hökti
áfram, álút og malandi.... og
heimskulegt brosið skein af and-
litinu....
Það hlýtur að hafa verið garður-
inn — umhverfið — sem hafði áhrif.
á mig í hvert sinn, er ég sá konuna
koma með barnavagninn á undan
sér. Ég man eftir því einu sinni,
þegar ég var lítill drengur, að Eddi
— strákurinn í næsta húsi — kom
með gamlan barnavagn. Við fyllt-
um hann með dagblöðum, hlóðum
fiskkössum ofan á hann og kyntum
feikna mikið bál. Þannig er barna-
vagninn, sem konan ekur — gam-
all og ónýtur.
Allt var svo ljúft og laðandi. Kon-
an ók barninu sínu í vagni um
garðinn. Sennilega átti hún heima
skammt frá, og þetta var hin dag-
lega útivera barnsins. Svo ljúft og
laðandi! Ég var vanur að hugsa um
hina kyrrlátu fegurð þessarar sýn-
ar. Móðirin ók barnavagninum og
talaði við barnið. Hún talaði áreið-
anlega við barnið — varir hennar
bærðust. Ég var ekki alveg viss um
það, en ég þóttist heyra hana mæla
tæpitungu við barnið um leið og
hún ók því fram hjá bekknum mín-
um.
Á hverjum degi, hverjum einasta
degi.
Satt að segja veit ég ekki hvers
vegna þessi sýn hafði svo mikil á-
hrif á mig. Ég sat á bekknum og
borðaði brauðsneiðarnar mínar,
meyr og bljúgur í geði, hugsaði um,
hvað heimurinn væri góður og
fannst jafnvel, að gul bréfspjöld
hefðu sitt gildi. Allt var gott, ef
það gæddi einhvern hamingju og
lífi, hvert smáatriði; ég sat hérna
í garðinum, sendill blístraði brot úr
danslagi; hvítur þvottur blakti
mjúklega á snúru í sólskininu, það
skrjáfaði í gulum klæðum telpu, er
framhjá gekk; hvert smáatriði var
ljúft og gott, og konan ók barninu
sínu í vagni um garðinn... .
Ég held, já, ég hlýt ósjálfrátt að