Dvöl - 01.04.1941, Síða 75

DVÖL
153
hafa skapað þessi geðhrif sjálfur.
Eg var vanur að sitja á bekknum,
virða fyrir mér græna grasflötina
°g stíginn meðfram henni. Ég var
hieyr og bljúgur, horfði á konuna,
sem ók barnavagninum — bljúgur
°g meyrgeðja. Mér var innanbrjósts
eins og ég vildi taka ofan fyrir
garðinum og segja: Ég þakka þér
íyrir sólina og þá gleði, að mega
ganga frjáls um í skini hennar,
Þakka þér fyrir grasið, fyrir auð-
hiýkt þessa alls, blíðuna, einlægn-
ina og sannleikann. Þannig flögr-
nðu hugsanir mínar.
Á morgun finn ég einhvern ann-
an garð, til þess að borða þar há-
öegisbitann minn.
Maður nokkur sat hjá mér á
hekknum nokkra daga, það er að
Segja, þegar rúm var fyrir hann.
^ádegishlé mitt hófst klukkan hálf
eitt, svo að ég kom ávallt nógu
Shemma, til þess að hreppa hvaða
8®ti, sem ég helzt vildi. En klukkan
eitt kom straumur verkamanna úr
'verksmiðjum og skrifstofum, þeir
homu dansandi inn í garðinn eftir
hljómfalli kirkjuklukknanna, eim-
Pipu- og rafflautublæstri verk-
Slniðjanna, eins og atvinnudansar-
ar á leiksviði, og allir höfðu þeir
hádegisbitann sinn vafinn í brúnan
Pappír. Maðurinn, sem stundum
Sat hjá mér á bekknum, kom klukk-
an eitt, og þess vegna var hann ekki
ailtaf nógu fljótur til þess að ná
því sæti, sem hann helzt vildi. Hjá
^ár sat hann tvisvar í viku að með-
altali. Að haustinu voru ekki jafn
margir í garðinum.
Auðvitað fórum við að tala sam-
an. Þú veizt hvernig það er, þegar
dúfurnar koma vappandi til þess að
snikja brauðmola. Við réttum út
hendurnar og bíðum þess, að dúf-
urnar sitjast á fingur okkar — þær
sníkja.... sníkja.... sníkja....
Svo hoppa þær niður aftur. Þær
horfa bjánalega á okkur dálitla
stund og hrista höfuðin. Svo vappa
þær burt til þess að finna nýjar
hendur, fleiri brauðmola. Við hlóg-
um að þeim, maðurinn og ég, og
sögðum eitthvað, hálft í hvoru við
sjálfa okkur og hálft í hvoru hvor
við annan. Þannig kynnist fólk.
Mér gazt vel að honum. Ég var
vanur, áður en ég fór að tala við
hann, að gægjast yfir öxl hans á
bókina, sem hann var að lesa. Hann
sat þannig á bekknum, að hann
sneri bakinu að mér meira en til
hálfs. Hann las alltaf „góðar og
gamlar bókmenntir", svo sem Ivan-
hoe, Tom Jones og Adam Bede,
bækur, sem ég hefi aldrei lesið, og
mun sennilega aldrei lesa, en ég var
ánægður með bókaval hans, þótt ég
viti ekki hvers vegna. Mér gazt
mæta vel að honum, og mér þykir
leiðinlegt, að ég skuli ekki eiga að
sjá hann oftar. Ég sezt ekki framar
á þenna bekk, þegar dagurinn í dag
er iiðinn. .. .
Einn daginn talaði ég við hann
um konuna, sem ók barnavagnin-
um um garðinn. Ég spurði hann um