Dvöl - 01.09.1944, Qupperneq 18

160
DVÖL
róma. „Hvernig líður þér? Ég hef
verið að hugsa um þig í alla nótt!“
Hún var grútsyfjuð og steinhissa:
— „Ha — ert þetta þú! — Æ; ég
er nú hara varla vöknuð. — Er
nokkuð að þér, — ég meina — þú
ert ekki vanur að — og sízt svona
snemma á morgnana?"
Síðan hringdi hann fimm sinn-
um frá skrifstofunni. Málrómur
hennar varð glaðari og hamingju-
samari í hvert sinn er hún svaraði.
Honum leizt hreint ekki á blikuna,
en nú var hann fastákveðinn í að
leika þennan þátt til enda, svo
að hann bauð henni út með sér
um kvöldið.
Þau fóru á gott veitingahús og
hún var í sjöunda himni, enda var
hann ástúðlegri við hana en nokkru
sinni fyrr. Á fimm mínútna fresti
sagðist hann elska hana. Og ná-
kvæmlega tíundu hverja mínútu
sór hann og sárt við lagði, að hún
væri honum meira virði en öll ríki
veraldarinnar og dýrð þeirra. En
einu sinni á hverjum stundarfjórð-
ungi grátbændi hann hana að
segja sér, hvort hún elskaði hann
nú raunvérulega, og tók af henni
heilög heit að bregðast honum
aldrei.
Hún var klökk af gleði, starði
á hann með ljómandi augum og
sór honum eilífar tryggðir með svo
viðkvæmnislegum orðum, að hann
fékk höfuðverk og klýgju af að
hlusta á þau. — Þetta leit ekki
beinlínis efnilega út! — Hann hellti
í sig fullu staupi af brennivíni og
mælti: „Æ, ég elska þig svo mikið,
að ég veit ekki hvað! Þú ert yndis-
legasta konan í heiminum!“
„Óh!“ svaraði hún með tárin í
augunum.
Aðeins einu sinni þetta kvöld
brá fyrir dálitlum hreim af mein-
fýsnikenndu sigurhrósi í rödd
hennar; er hún sagði: „Þú hefur
nú annars verið býsna leiðinlegur
og kaldur við mig upp á síðkastið.
Ég var orðin hálfsmeik um að —
að —, af hverju varstu svona?“
„Ó, ástin mín, — það koni til af
því, að — að mér fannst ég ekki
vera þín verður. Ég var alltaf að
spyrja sjálfan mig, hvort ég hefði
nokkurn rétt til að binda örlög
okkar saman: — þú, sem ert svo
falleg, og svo góð. — En nú veit ég,
að ég get ekki lifað án þín. — Ertu
alveg viss um að þú komir aldrei
til að elska neinn annan en mig?“
M'ikill óskaplegur lygalaupur
get ég nú annars verið! hugsaði
hann og hryllti við sjálfum sér. —
Ef hún tæki þetta nú allt eins og
það var talað, og hagaði sér sam-
kvæmt því!
Það var allt útlit fyrir aö hún
myndi gera það. — „Þér er óhætt
að trúa því,“ sagði hún; „að ég
mun aldrei elska nokkurn annan
en þig. Og ég skal vera þér trú
alltaf og ævinlega.“
Hún horfði dreymandi á hann