Dvöl - 01.09.1944, Síða 20

162
DVÖL
röskan hálftíma að kveðja Inger
við forstofudyr föður hennar. Hún
var seinast orðin dokunarlítið ó-
þolinmóð, því að henni var kalt.
Hann varð þess var og brosti með
sjálfum sér.
Þegar er hann kom heim til sín,
hringdi hann til hennar: „Ég mátti
til að bjóða þér góða nótt, elskan!“
sagði hann.
Hún var syfjuð og úrvinda af
þreytu. „Æ, ég er alveg að leka
niður!“ sagði hún eilítið stuttara-
lega, en tók sig á: „Góða nótt,
vinur. Við skulum dreyma hvort
um annað.“
— Ef hann hefði nú getað hringt
til Erikku líka! En það mátti hann
ekki, hann varð um fram allt að
fara varlega.
Morguninn eftir varð Inger fyrri
til að hringja. Það setti að honum
illan geig, því að hann vissi, að
henni þótti fjarska gott að sofa
frameftir á morgnana. í örvænt-
ingu sinni jós hann yfir hana hinni
væmnustu blíðmælgi og bullaði um
ódauðlega ást, þangað til hann
var að því kominn að gubba. En
hún lét sannarlega ekki sitt eftir
liggja, — og svona gekk þetta í
hálfan mánuð, án þéss nokkurt
lát yrði á. Hann var orðinn aðfram-
kominn, en ekkert útlit fyrir að
læknisráðið ætlaði að duga, heldur
þvert á móti!
Allan þennan tíma sá hann ekki
Erikku nema fjórum sinnum og
aðeins stutta stund í hvert skipti.
Honum tókst nokkurn veginn að
sýnast kaldur og kærulaus, — og
það var enginn efi á, að heilræði
Grinsens gamla dugðu alveg prýði-
lega hvað hana snerti. Nú bar
ekkert á því, að hún væri fasköld
eða afundin. Hún var á allan hátt
hin indælasta, og nú bar það eitt
sinn við; að hún kyssti hann að
fyrra bragði, en það hafði hún
aldrei gert áður. Þá varð hann
svo glaður að við sjálft lá, að hann
gleymdi ásetningi sínum, en tók
sig þá á áður en tilfinningarnar
hlupu með hann í gönur.
Dagarnir liðu. Ást Inger fór
sífellt vaxandi, og örvænting hans
óx að sama skapi. Þau voru saman
öllum stundum, og hann hélt enn
uppteknum hætti: fullvissaði hana
um ást sína aðra hverja mínútu,
grátbændi hana um að bregðast
sér ekki, og var í öllu auðmjúkur
þjónn hennar. — Óttinn við að
bíða ósigur í þessari viðureign gerði
hann fölan, grannholda og óstyrk-
an á taugum. Inger aftur á móti
blómgaðist eins og fífill á vori. Hún
varð sjálfbyrg og ákveðin í fasi,
en á ástum hennar fannst ekkert
lát.
Svo var það morgun einn, að
Sigurður vaknaði og tók að hugsa
ráð sitt í fyllstu alvöru. Hann hafði
sofið illa og haft erfiða drauma,
enda blés nú ekki byrlega. Læknis-
ráð Grinsen gamla höfðu reynzt
honum dýr. Að vísu elskaði Erikka
hann bersýnilega miklu meira en