Dvöl - 01.01.1946, Qupperneq 7

DVÖL
5
af sársauka. Ég sá í einni svipan, að hún vissi allt. Hún vissi, að hún
mundi aldrei framar komast yfir klettabeltið kaldranalega úti við sjón-
deildarhringinn. Hún vissi það, en vildi dylja það, eins og við höfðum
viljað dylja það fyrir henni. En eitt andartak missti hún stjórn á sér, og
út úr augum hennar mátti lesa þjáningu alls mannkyns.
— Förum enn spottakorn áfram. Bara ofurlítinn spöl niður eftir.
— Komdu, sagði ég, þegar ég var bú-
inn að gefa Köster auga. Hún steig inn
til mín í aftursætið, ég tók hana I faðm
mér og dúðaði okkur bæði í ábreiðunum.
Vagninn tók að hreyfast gætilega niður
hlíðina, I faðm dalsins og skugganna.
— Robby, elsku vinur, hvíslaði hún
við öxl mína, nú er eins og við séum
aftur á heimleið til framtíðar okkar...
— Já, sagði ég og sveipaði um hana
ábreiðunni alveg upp að enni.
Það dimmdi ört, eftir því sem neðar dró. Patt stakk hendinni niður
á nakið brjóst mitt, og síðan fann ég andardrátt hennar, varir hennar
og tár snerta hörund mitt.
Köster sneri við á torgi í næsta þorpi, — en þó svo gætilega, að hún
varð þess ekki vör, — og stefndi síðan til baka.
Á var undurkyrrð. Ég sat hreyfingarlaus og fann tár Patt yfir hjarta
mínu, eins og þar blæddi sár.
Stundu síðar sat ég 1 skálanum. Patt var uppi i stofu sinni, og Köster
var að leita sér veðurfregna. Það var komið þám í loft og baugur um
tunglið. Fyrir utan gluggann var aftanninn, grár og mjúkur sem flos.
Innan stundar kom Antoníó og settist hjá mér.
Hópur af ungu fólki kom hlæjandi gegnum skálann. Antoníó brosti
llka.
— Þau eru að koma úr pósthúslnu, sagði hann. Þau voru að fara með
símskeyti til Roths.
— Roths? Hver er það?
— Það er sá, sem á að fara næst. Þau sendu honum skeyti þess efnis,
að vegna inflúensufaraldurs 1 heimahögum hans megi hann ekkl koma
heim og verði að dvelja hér enn um sinn. Það heyrir til hinum ómiss-
andi glettum. Vegna þess, að þau verða sjálf að vera hér eftir, skiljið þér?
Ég horfði út á grátt flos fjallanna. En það er sem sé ekki satt, hugsaði