Dvöl - 01.01.1946, Page 69

nvöL
67
Strákarnir voru þar, Eiður líka. Hann var kátur yfir því að vera aftur
kominn í bæinn, fyndinn og hafði ótal smáglettur í frammi. En hún
sagði róleg og alvörugefin við hann.
„Herbie var að fara. Hann ætlar að setjast að þarna vestur frá.“
„Nú já,“ sagði hann. Hann leit á hana og lék sér að lindarpennanum
í vestisvasanum.
„Helduröu að hann sé farinn fyrir fullt og allt?“ spurði hann.
„Já,“ sagði hún, „það er hann áreiðanlega. Ég veit það fyrir víst.“
„Og þú ætlar að búa áfram þarna hinum megin?“ spurði hann. „Hvað
ætlarðu nú að taka þér fyrir hendur “
„Ég veit það ekki,“ sagði hún. „Það skiptir engu máli.“
„Heyrðu nú, þetta máttu ekki segja,“ sagði hann. „Ég veit hvað þú
þarft. Þú þarft að fá dálitla hressingu. Hvað segirðu um það?“
„Já,“ sagði hún, „bara óblandað.“
Hún vann 43 dollara í póker þetta kvöld. Þegar spilunum var hætt
fylgdi Eiður henni heim.
„Fæ ég svolítinn koss,“ spurði hann.
Hann vafði hana sterkum örmum og kyssti hana ákaft. Hún var
alveg köld, endurgalt ekki atlot hans. Hann hélt henni frá sér og horfði
á hana.
„Ertu full, ljósið?“ spurði hann aðgætinn. „Þú ætlar þó ekki að fara
að selja upp, ha?“
„Ég “ sagði hún. „Nei, mér líður ágætlega."
(Framhald).
M
Einkennilegt dæmi.
123456789
987654321
123456789
987654321
+ 2
2222222222
Háttsettur maður kom einu sinni að Abraham Lincoln, þar sem
hann var að bursta skóna sína.
— Hvað sé ég? Burstar forsetinn skóna sína sjólfur?
— Já, svaraði forsetinn. — Hvers skó burstið þér?