Uppeldi og menntun - 01.01.2008, Blaðsíða 12

KENNARAMENNTUN Á T ÍMAMÓTUM – FRÁ JAÐR I AÐ M IÐ JU
12
Gefum Ólafi orðið:
Ég er eiginlega sambland af vesturbæingi og Hafnfirðingi. Ég fæddist í vesturbænum
í Reykjavík 1942, átti þar heima fyrstu æviárin en flutti síðan með fjölskyldu minni í
Garðabæ. foreldrar mínir voru Guðrún Hulda Gísladóttir Proppé og Óttarr Proppé.
Skólaganga mín hófst í Melaskólanum en síðar fór ég í flensborg í Hafnarfirði. Ég á
margar góðar minningar úr Melaskóla, Ingi Kristinsson var kennari míns bekkjar og
skólastarfið var fjölbreytt og skemmtilegt. En þarna ríktu gamlar hefðir, raðað var í
bekki eftir getu og nemendurnir í „bestu“ bekkjunum umgengust aðeins hverjir aðra.
Það var mikil stéttaskipting á þessum tíma. Ég man t.d. aldrei eftir því að við lékjum
okkur við krakkana úr Kamp Knox í frímínútunum, en braggarnir voru þarna rétt hjá.
Ég man líka eftir því að í flensborg voru bestu bekkirnir ævinlega í björtustu og bestu
kennslustofunum með útsýni yfir höfnina en „lélegu“ nemendurnir voru í stofum
niðri í kjallara.
Svona var tíðarandinn um miðja síðustu öld.

Sveitadrengur og ástríðuskáti
Ég var alinn upp í borgaralegri fjölskyldu en var mörg sumur í sveit í Dölunum og þar
kynntist ég vinnubrögðum sem tíðkast höfðu frá landnámstíð. Dvölin í sveitinni hafði
mjög mótandi áhrif á mig. Sumarið sem ég fermdist fór ég til sjós og var í allmörg ár
fjóra mánuði á ári á sjónum, einnig á hvalveiðum og í hvalskurði.
Ég gekk ungur í skátahreyfinguna og hef verið tengdur henni alla ævi. Ég fór
snemma að lesa mér til um hreyfinguna og hreifst af aðferðum hennar, sem beindust
að því að allir væru virkir og tækju þátt. Skátastarfið miðaði ekki að því að hlúa ein-
ungis að þeim færustu og hinir sætu á varamannabekknum. Allir áttu að geta þroskast
í þeim skilningi að verða meiri og betri manneskjur. Ég sé þetta núna sem almennings-
menntunarviðhorf og ekki óskylt hugsjón lýðháskólanna. Ég tel að áhuga minn á því
að vinna með ungu fólki megi rekja til skátahreyfingarinnar. Sem ungur maður var
ég erindreki hjá Bandalagi íslenskra skáta og ferðaðist um landið til að hjálpa til við
að endurreisa skátafélög og styðja við starfið. Einnig fór ég til Bretlands í nám innan
skátahreyfingarinnar. Allt þetta hafði mikil áhrif á mig. Þegar ég var 16 ára gekk ég til
liðs við Hjálparsveit skáta í Hafnarfirði og varð síðar formaður sveitarinnar um árabil.
Störf mín að hjálparsveita- og björgunarmálum urðu langvinn og umfangsmikil. Ég
vann að því að sameina allar björgunarsveitir landsins undir einu landsfélagi og varð
fyrsti formaður Slysavarnafélagsins Landsbjargar eftir áratugastarf að björgunarmál-
um og fékk riddarakross fyrir störf á þeim vettvangi. En löngu áður en það varð ákvað
ég að fara í Kennaraskólann.
Kennaranemi
Ég gekk ekki þennan venjulegan menntaveg. flestir skólafélagar mínir fóru í Mennta-
skólann í Reykjavík en ég var við hin og þessi störf. En alltaf blundaði í mér löngun
til þess að breyta heiminum og helst með því að starfa með ungu fólki. Því var það að