Uppeldi og menntun - 01.01.2008, Blaðsíða 14

KENNARAMENNTUN Á T ÍMAMÓTUM – FRÁ JAÐR I AÐ M IÐ JU
14
skátastarfinu að ég var á heimavelli með ungu fólki. Haukur Helgason var skólastjóri
og við þessir ungu kennarar vorum að prófa nýjar aðferðir og nýtt skipulag. Það var til
dæmis prófað að vera með getublandaða bekki og láta krakkana vinna meira í hópum
en áður hafði tíðkast. Í öldutúnsskóla var einn af frjóöngum skólaþróunar á þess-
um árum en á þeim tíma höfðum við það mörg á tilfinningunni að skólar á Íslandi
væru komnir í talsverð þrot og að ýmsu þyrfti að breyta. Nemendum var skipt í bekki
eftir getu, sömu námsbækurnar ár eftir ár og allt frekar staðnað. Áhugasamir kenn-
arar stofnuðu félag sem hét Kennslutækni; þar voru kennarar bæði úr Hafnarfirði og
Reykjavík, t.d. Haukur Helgason, Ásgeir Guðmundsson, Kristín Tryggvadóttir, Rúnar
Brynjólfsson, Sigurþór Þorgilsson og margir fleiri. við héldum námskeið og fórum
út um allt land að kenna kennurum, bæði hugmyndafræði og aðferðir við hópvinnu
og samfélagsfræðikennslu, en líka ýmsar tækninýjungar eins og t.d. notkun glæra og
myndvarpa sem þá höfðu ekki sést hér. Það var gaman og gefandi að vera svona í
fararbroddi.
Ég var líka sæmilegur í tungumálum og kunni dönsku þokkalega. Þess vegna fór ég
á dönskukennaranámskeið og tók þátt í að halda námskeið fyrir dönskukennara um
allt land á vegum Skólarannsóknadeildar menntamálaráðuneytisins sem hafði verið
komið á laggirnar árið 1966, í tíð Gylfa Þ. Gíslasonar menntamálaráðherra. Þarna var
verið að breyta kennslunni, hverfa frá því að lesa og þýða úr bókinni, en tala þess í
stað alltaf dönsku við börnin og gera kennsluna þannig meira lifandi því að nú áttu
börnin að byrja 10 ára að læra dönsku.
Ég hafði alltaf áhuga á börnum sem bjuggu við erfiðar félagslegar aðstæður og vildi
bæta líf þeirra eða möguleika á einhvern hátt. Einu sinni dreymdi mig um að stofna
skóla að Staðarfelli þegar hætt var að starfrækja þar húsmæðraskóla. Ég hugsaði mér
að ég gæti ásamt fleirum sett upp skóla fyrir unglinga sem ættu erfitt í námi. Það hafði
áhrif á mig að ég á systur með þroskahömlun. Hún er átta árum yngri en ég og þegar
hún var á barnaskólaaldri var enginn skóli í Garðahreppi fyrir hana. Hún komst ekki
í Höfðaskóla, sem þá var tilraunaskóli fyrir börn með þroskahömlun, þannig að for-
eldrar okkar keyptu kennara til að kenna henni. Það mótaði mig sjálfsagt líka að ég
kenndi einn vetur á Jaðri og einnig var ég barnaverndarfulltrúi í Hafnarfirði þegar ég
var nýútskrifaður kennari. Þetta var hlutastarf, ég var alltaf á vakt og oft kallaður inn
á heimili og þurfti þá stundum að koma börnum fyrir. Einnig var ég viðstaddur þeg-
ar lögregluskýrslur voru teknar af unglingum. Ég kynntist dálítið harkalega ýmsum
hliðum samfélagsins. Þetta rifjaðist upp þegar Breiðuvíkurmálið komst í hámæli nú í
vetur. Ég þurfti nú ekki að koma börnum í vistun í Breiðuvík en á ýmsa aðra staði, t.d.
á Bjarg á Seltjarnarnesi og í Kumbaravog.
Ég hafði nóg að gera en samt langaði mig alltaf að læra meira.
Aftur í nám
Árið 1963 höfðu verið sett ný lög um Kennaraskólann, þar sem var heimild til að
stofna deild fyrir útskrifaða kennara sem vildu taka stúdentspróf og fá þannig aðgang
að námi í Háskóla Íslands. Þessi deild tók til starfa 1968 og nefndist menntadeild.
Ýmsir kennarar fóru þessa leið til þess að komast í frekara nám. En mér fannst mikið