Uppeldi og menntun - 01.01.2008, Blaðsíða 15

E LSA S IGR ÍÐUR JÓNSDÓTT I R
15
óréttlæti að kennarar gætu ekki farið beint í Háskóla Íslands og hreinlega niðurlæging
að þurfa að taka stúdentspróf til þess. Þannig að ég gerði það ekki og hef ekki stúd-
entspróf enn þann dag í dag.
Kennaraskólinn varð að Kennaraháskóla Íslands árið 1971. Það var eiginlega ótrú-
legt að lögin um Kennaraháskólann skyldu komast gegnum þingið en þau fóru í gegn
með fyrirvara um að þau yrðu endurskoðuð innan árs. Sama ár var boðið upp á fram-
haldsnám í námskrárfræði og námsmatsfræði. við vorum átta sem fórum í það nám
og mynduðum lítinn, samheldinn hóp, ég nefni sérstaklega Hrólf Kjartansson. Sam-
tíða okkur hér voru mörg hundruð manns í kennaranámi, því að hér var fjöldi nem-
enda sem var að ljúka námi eftir gamla kerfinu.
Andri Ísaksson kenndi hópnum okkar mikið ásamt Þuríði Kristjánsdóttur. Broddi
og Sigríður valgeirsdóttir kenndu einnig í deildinni, en minna. Ég tók þarna fullt nám
með kennslu síðasta kennsluárið mitt og það kveikti í mér löngun til frekara náms.
Þegar svo var auglýstur styrkur á vegum UNESCo og menntamálaráðuneytisins til
framhaldsnáms í Bandaríkjunum í námsmati og námskrárfræði, sótti ég um hann í
algjöru bríaríi. Nema hvað, ég fékk styrkinn og ég og kona mín, Pétrún Pétursdóttir,
héldum til Bandaríkjanna með börnin okkar þrjú árið 1974. Á þeim tíma þótti það
ekki mjög skynsamlegt. Ég hafði aldrei ímyndað mér að ég ætti eftir að fara í nám til
Bandaríkjanna, kannski til Danmerkur, en Ameríka lá utan þess mögulega.
Leiðin lá til Champaign-Urbana í Illinois. Skólinn var valinn vegna kennslu Þuríðar
Kristjánsdóttur í framhaldsdeildinni, en hjá henni lásum við m.a. greinar eftir Robert
Stake, bandarískan prófessor, og ég fann að ég vildi stúdera hjá þessum manni. Þuríður var afburða kennari og síðar mikill vinur minn. Robert Stake varð prófessorinn minn
í gegnum allt mitt nám og einnig persónulegur vinur. Í Champaign-Urbana var yndislegt að vera, stór rannsóknarháskóli með frábærri aðstöðu og fjölmenningarskól-
ar fyrir krakkana. Ég lauk þarna meistaraprófi 1976, en fór síðan heim og fór að starfa
í skólarannsóknadeild.
Skólarannsóknir
Ég var ráðinn í fullt starf sem sérfræðingur um námsmat og mat á skólastarfi við
skólarannsóknadeild. fljótlega tók ég einnig við formennsku í prófanefnd ráðu-
neytisins og stýrði því að byggja upp nýju samræmdu prófin eftir að grunnskólinn
kom til sögunnar. Það var dýrmæt reynsla að vinna með þessu hæfa fólki sem var
við skólarannsóknadeildina, Andra Ísakssyni, Wolfgang Edelstein, Herði Lárussyni,
öllum námstjórunum og fleirum og fleirum. Þarna varð eiginlega til lítil akademía,
við vorum alltaf að lesa erlendar bækur, fá til okkar fræðimenn utan úr heimi og velta
fyrir okkur nýjustu straumum í mennta- og skólamálum. Skólarannsóknadeildin á
Íslandi tengist hreyfingu í menntamálum sem að hluta er rakin til 4. október 1957,
þegar Rússar skutu Spútnik, fyrsta gervitunglinu, á sporbraut um jörðu. Þá er talað
um að vesturlönd hafi fengið „stóra sjokkið“ því að þarna var greinileg sönnun þess
að Rússar hefðu forystuna í geimferðum og þá um leið í menntun og vísindum. Í
Bandaríkjunum hófst upp úr þessu hreyfing í menntamálum með það að markmiði að
rannsaka og þróa skólastarf. oECD tók þessa hreyfingu upp á sína arma og var það