Morgunn - 01.06.1932, Blaðsíða 58

52
MORGUNN
í gegnum þær samræður sama vinarhugann, sömu óþrot-
legu ástúðina, er sál hans var svo auðug af; þær verða
mér æfinlega einn af hinum mörgu ljósgeislum, sem hann
með viðkynningu sinni veitti inn í líf mitt umliðinn sam-
verutíma.
Á fundi, er eg var aftur á hjá frú Guðrúnu þann 12.
febrúar síðastliðinn vetur, gat hún þess, að hún sæi þenn-
an pilt aftur við hlið mér. Kvað hún hann vera einkar ró-
legan og ánægjulegan að útliti. Sagði hún hann sýndi sér
vasabók; spjöldin væru gráleit; hann hefði skrifað ým-
islegt í hana sér til minnis. Hann hefði þráð ákveðið tak-
mark í lífinu. Eg vissi vel, hvað hann átti við. „Hann hef-
ir ekki dáið heima hjá sér, hann hefir áreiðanlega dáið í
sjúkrahúsi, og þar hefir margt ungt fólk legið í sömu
veikinni og hann“. Vasabók þessari man eg vel eftir, og
það er rétt, að hann þráði ákveðið takmark í lífinu. Eg
hirði ekki um að skýra nánar frá því, hvað hann á sér-
staklega við með þessum ummælum. Það verður æfinlega
einkamál okkar. Hann andaðist á sjúkrahúsi Seyðisfjarð-
ar í júnímánuði 1924. í sambandi við þetta vil eg taka þaö
fram, að um þennan pilt eða samverustundir mínar með
Björgvini Andréssyni frá Litlu Breiðuvík er ómögulegt
að frú Guðrún geti hafa vitað neitt. Frúin hefir aldrei
komið á Austurland, og aldrei átt þess kost að sjá hann
eða getað hlotið neinar upplýsingar um hann gegnum
aðra; slíkt er gersamlega ómögulegt.
Hinn 13. janúar síðastliðinn var eg á fundi hjá
frú Guðrúnu. Kvaðst hún sjá konu standa hjá mér. meðal-
lagi háa eða naumast það. Hár hennar væri dálítið farið
að grána, hún skifti yfir miðju enni, væri á peysufötum,
augun gráblá, augabrýrnar nokkuð stórar. „Hún getur
orðið nokkuð ákveðin. Þegar hún lyftir brúnum, koma
djúpar hrukkur á ennið“. Kvað hún konu þessa vera mjög
alúðlega við mig, enda virtist sér hún vera náskyld mér.
Hún hefir átt mikið af bókum, en þær, er hún sýndi sér,
væru mestmegnis guðsorðabækur, sumar þeirra væru .rtð