Morgunn - 01.06.1932, Qupperneq 75

MOEGUNN
69
lýsa áðan. Getur verið það sé af því, að hann sé óvanur
að koma að sambandinu, en mér virðist líka hann muni
hafa skilið meira eftir, sem batt hann við jarðlífið, konu
og börn. Hvað er þetta?“ sagði frú Guðrún, „skelfing er
margt í kringum yður af mönnum,, sem hafa druknað“.
Kvað Ólafur það ekki vera ólíklegt.
Þessu næst kom maður að sambandinu, er frú Guð-
rún þekti sjálf, en aðrir viðstaddir þektu ekki persónu-
lega. Kvað hún þennan mann þrá mjög að koma skila-
boðum til konu sinnar. Frú Guðrún kvaðst mega til að
verða við ósk hans, og var Einar Loftsson sérstaklega
beðinn að koma þeim til konu þessarar, og lofaði hann að
verða við þeirri ósk. Frú Guðrún beindi nú þessu næst orð-
um sínum til Vilhjálms Stefánssonar. „Konan, sem eg var
að lýsa fyrir yður í fundarbyrjun, er enn hjá yður“. Vil-
hjálmur Stefánsson spurði nú frú G'uðrúnu, hvort hún
gæti fengið að vita, hvort langt væri síðan hún hefði far-
ið yfir um. Frú Guðrún taldi sennilegt, að nokkuð langt
mundi vera síðan; ef svo væri ekki, þá hlyti hún að hafa
verið óvenju vel þroskuð, er hún fór héðan, sér virðist
öllu sennilegra, að nokkuð langt muna vera síðan.
Vilhjálmur Stefánsson spurði frú Guðrúnu ennfrem-
ur, hvort hún gæti fengið að vita, með hvaða hætti dauða
hennar hefði borið að. „Eg fæ þjáningar í lífið“, svaraði
frú Guðrún; „mér finst eg þenjast út, eins og eitthvað
þrýsti niður; mér finst þessi áhrif einna líkust því, sem
eg ætli að fara að eiga barn“. Vilhjálmur Stefánsson gat
þess þá þegar, að sér væri þetta nóg. „Hún hefir dáið af
barnsförum“, sagði frú Guðrún, og kvað Vilhjálmur það
rétt vera.
Hann spurði nú frú Guðrúnu þessu næst, hvort hann
sæi ekki fleira fólk með henni. Frú Guðrún svaraði því,
að hún sýndi sér mann, er hún sæi fremur óglögt, „því
hann snýr baki að mér; og eg sé hnakkann á honum fremur
vel; hann er fallegur, hárið fremur ljóst, nærri því hvítt.
Mér virðist sem þessi maður, er hún sýnir þannig og vek-