Morgunn - 01.06.1953, Síða 43

MORGUNN
37
sjálfum sér B.—, þessum ágæta manni, að nú skyldi hann
vera fallinn fyrir sömu blekkingarvitleysunni og kona hans.
En hann gætti kurteisinnar og lofaði, að hann skyldi koma
og sjá þetta með eigin augum.
Hann efndi ekki heit sitt fyrr en löngu síðar. Fjölskyld-
an tók honum opnum örmum, og fundurinn hófst. Þau
settust í kring um stórt borðstofuborð. Lítið glas á hvolfi
var sett á stórt pappaspjald með stafrófinu. K.— studdi
fingri á glasið og það þaut af stað og margar orðsend-
ingar var hægt að lesa, sem fjölskyldan tók sem sannana-
gögn. En presturinn sá ekkert annað í þessu en það, að
ómeðvitandi læsi K.— í huga móður sinnar og óskir
hennar einar réðu því, sem fram kæmi. Hann gerði þarna
nokkrar tilraunir, sem styrktu hann í þeirri trú. Þó undr-
aðist hann mjög, þegar pappaspjaldið, sem var þykkt og
allþungt, tók að svífa um herbergið. Hvað var hér að ger-
ast? Var hann nú sjálfur orðinn vottur að vitlausum
reimleikum? Hann fór nokkurri undrun lostinn heim. Hlut-
ir höfðu gerzt, sem hann gat ekki skýrt.
Tilraunirnar með önnu litlu.
1 heimili prestsins voru þau hjónin, fullorðin stúlka og
börnin, en meðal þeirra var lítil frænka og fósturdóttir
prestshjónanna, ellefu ára gömul. Dr. Westwood nefnir
hana að dulnefni önnu. Skyndilega komu í ljós hjá henni
furðulegar sálrænar gáfur. Hún var mjög tilfinningaríkt
og viðkvæmt barn, og var jafnhliða gædd vitsmunaþroska
langt um aldur fram, að því er dr. Westwood segir.
Hann segir, að enginn vottur af trans hafi komið í ljós
með henni, ekkert, sem bent hafi til „hysteria“, og að á
meðan fyrirbrigðin, sem nú verður sagt frá, gerðust, hafi
hún alltaf verið glaðvakandi, fylgt öllu eftir af lifandi
áhuga. Enginn minnsti vottur af persónuklofningi hafi
komið hjá henni í ljós. Hún var hamingjusamt, glaðvært
og heilbrigt barn og hafði hina mestu ánægju af fyrir-