Morgunn - 01.12.1948, Qupperneq 33

MORGUNN
179
Verk, og þetta verk gat hann unnið vegna þess, að jafn-
hliða sérgáfu sinni til að skynja ójarðneskan veruleika,
Var hann gæddur frábærum hæfileika til að vera sálu-
s°rgari, sálnahirðir. Skilningur hans á vandamál manns-
Salarinnar var svo mikill og samúð hans með sorgum
^Pannanna svo djúp, að mönnum varð auðvelt og létt að
°Pna honum þá huliðsheima síns innra manns, sem oss
er flestum óljúft að opna fyrir öðrum. Ég veit, að frá
Þessum kyrrlátu stundum með þeim, sem í raunum sin-
Urn leituðu til hans, átti hann sumar af sínum ljúfustu
^nningum, og ég gæti trúað, að þeim, sem hann gaf
kessar stundir með sér, hafi verið flestum mönnum Ijós-
ara, hve yndislegur maður hann var. Og um langan ald-
Ur niun húsið hans minna marga á hluti, sem hjartað vill
ekki gleyma. Hingað heim litu margir eins og á friðaðan
relt mitt í hávaða og ysi borgarinnar.
Ég minntist þess í upphafi orða minna, að þegar mér
Var borin fregnin um andlát Isleifs, hafi mér komið í
Phga orðin, sem Kristur segir oss, að húsbóndinn hafi
Sagt við hinn hógværa veizlugest, sem valið hafði sér
^ti á hinum yzta bekk: „Vinur, flyt pig hœrra upp“.
Ueð fáum og ófullkomnum dráttum hef ég leitazt við að
ðraga
upp mynd af því, hvílíkur vinur hann var, og þegar
hann er nú horfinn sjónum vorum inn í ljósmóðu landa-
h^ranna, tölum vér ekki um dauðann sem sorgarefni.
^ann var sjálfur fyrir löngu búinn að gera upp sakirnar
Vlð hinn mikla gest og sjálfur búinn að sannreyna það,
að hann er engill Guðs. Og þessvegna er oss nú sem hinn
hljóði gestur standi mitt á meðal vor og gangi að vini
v°rum og segi við hann mjúklega og hjartanlega: „Vinur,
iyt þig hærra upp“, þrepi ofar í hinum mikla skóla til-
Verunnar, einum áfanga nær því að skilja hina miklu
eyndardóma, sem þú þráðir að þekkja, honum nær, hin-
Urn mikla herra og föður, sem þú vildir þjóna. — Og er
ekki þetta unaðsleg kveðja? Vinur Isleifur var af mörgu
elskulegur maður og þó af fáu fremur en yfirlætisleysi