Morgunn - 01.12.1948, Qupperneq 52

198
MORGUNN
Þetta er ekkert nema blekking, ég vil komast út. — En
á sama augnabliki réðst karlmaður einn að líkömuðu ver-
unni, reif í slæðurnar, sem hún var hjúpuð í, veifaði þeim
andartak í hendi sér, en þær hurfu; hann gat ekki haldið
þeim eftir sem sönnun fyrir hinum ímynduðu svikum, því
að eðlilega leystust þær tafarlaust upp. Þá var samstund-
is ráðizt inn fyrir svarta silkitjaldið til miðilsins, til þess
að ná einhverju til að sanna með sekt hans, en þar var
ekkert að hafa. Miðillinn sat í stólnum sínum, hljóðandi
af kvölum. Allir, sem við slíkar tilraunir hafa fengizt,
vita, hve ósegjanlega viðkvæmur miðillinn er, þegar hann
er fallinn í djúpan dásvefn, og að það getur verið stór-
hættulegt heilsu hans, að rjúfa reglurnar fyrirvaralaust.
Þetta finnst þeim, sem ekki þekkja nægilega mikið til
málanna, mjög grunsamlegt. Þeir, sem reynslu hafa, vita,
að þetta er staðreynd, sem verður að virða, ef ekki a
verra að hljótast af. Þegar þetta er ritað, eru liðnir tveir
mánuðir síðan hinn sögulegi fundur í Árósum var hald-
inn, og miðillinn er enn ekki búinn að fá fulla heilsU-
Hann hefir enn innvortis blæðingar og höfuðkvalir öðrU
hvoru.
Spumingin, sem ákærendur verða að svara, er þessh
Hvernig stóð á því, að þetta fólk, sem komið var til þess
að afhjúpa svik, hélt engu sönnunargagni eftir, til þesS
að sanna sakargiftina? Tólf manns áttu þó alls kostar
við varnarlausan miðil, meðvitundarlítinn og veikan, en
hvers vegna gat það ekki haldið neinu eftir af þessu efrá-
sem það hélt að miðillinn hefði haft meðferðis til
framkvæma svikin með? Þeir, sem einhverja þekkinS
hafa á vísindalegum rannsóknum á þessu dularfulla efnl>
sem streymir út af líkamningamiðlunum og hinar dular'
fullu verur byggja sig upp af, vita, að sé það snert, án
þess hinir ósýnilegu starfsmenn gefi leyfi sitt til, dregst
það samstundis út úr höndum þess, sem snertir það, breyt'
ir um mynd á broti úr mínútu og hverfur inn í líkah13
miðilsins aftur. Þess vegna verður því ekki haldið rne®