Fréttablaðið - 05.02.2011, Síða 20

20 5. febrúar 2011 LAUGARDAGUR
Ég gengst
alveg við því
að vera með
stórt egó og
er svo sann-
arlega ekki
einn um það
í Vesturporti.
Við höfum oft
lent í rifrild-
um.
Við erum að
vinna listrænt
starf og það á
ekki að vera
nein logn-
molla.
Þ
að var í sýningu Herra-
nætur MR 1993 á Drekan-
um eftir Jewgeny Schwartz
sem Ólafur Darri steig sín
fyrstu skref á leiksviði, í
það minnsta opinberlega.
„Drekinn var í leikstjórn Hallmars
Sigurðssonar og var sýndur í Tjarnar-
bíói og það var fyrsta alvöruhlutverk-
ið mitt. Skemmtileg sýning og mikið af
fólki í hópnum sem hefur verið manni
samferða síðan. Þar byrjaði leiklistar-
bakterían aðeins að grafa um sig, en ég
ætlaði samt ekkert að verða leikari.“
Í sýningu Herranætur árið 1994 lék
Ólafur Darri svo sjálfan Sweeney Todd
undir leikstjórn Óskars Jónassonar og
áhorfendur og gagnrýnendur voru á
einu máli um að stjarna væri fædd. Var
það þá sem hann ákvað að leggja leik-
listina fyrir sig? „Sweeney Todd var
ein af þessum skólasýningum sem slá í
gegn, var sýnd tíu eða tólf sinnum minn-
ir mig. Hrikalega skemmtileg sýning og
góður hópur. En ég ákvað nú eiginlega
aldrei að leggja leiklistina fyrir mig
og barðist reyndar á móti því að fara í
leiklistarnám. Mér gekk aldrei neitt sér-
staklega vel í skóla, er of mikill sveim-
hugi til að einbeita mér að námi, svo
mér stóð dálítil ógn af Leiklistarskól-
anum. Ég lét tilleiðast vegna þrýstings
vina minna að fara í inntökupróf, á sama
tíma og ég var í stúdentsprófunum, og
var skíthræddur um að ég myndi hvorki
ná stúdentsprófi né komast inn í Leik-
listarskólann. Þetta blessaðist samt allt
saman, ég komst inn og smátt og smátt
fór þetta að höfða meira til mín. Í dag
er ég mjög feginn að vinir mínir skyldu
pressa svona á mig með leiklistina því
ég sé mig ekki fyrir mér í neinu öðru.
Ég held ég verði að vera að vinna að ein-
hverju skapandi, ég myndi bilast ef ég
þyrfti að vinna „venjulega vinnu“ eins
og til dæmis vinnu alþingismanna.“
Perlur, svín og leiklistarelítan
Strax á þriðja ári í Leiklistarskólan-
um bauð Óskar Jónasson Ólafi Darra
hlutverk í kvikmyndinni Perlur og
svín og ferillinn var hafinn. „Ég hef
verið svo heppinn í gegnum tíðina að
hafa mikið af góðu fólki í kringum mig
sem hefur stutt við bakið á mér. Þegar
ég fékk þetta tilboð frá Óskari var ég
enn í skólanum og það hefði verið auð-
velt fyrir skólayfirvöld að banna mér
að leika í myndinni. En ég fékk leyf-
ið, jafnvel þótt upptökur færu fram
á skólatíma, og ég man hvað ég varð
ótrúlega glaður þegar ég fékk hand-
ritið í hendurnar, fór heim með það
og settist við að lesa. Ég vissi hverjir
áttu að leika í myndinni og var alveg í
sæluvímu vitandi það að ég átti að fara
að leika á móti uppáhaldsleikurunum
mínum: Ingvari Sigurðssyni, Þresti
Leó, Ólafíu Hrönn, Jóhanni Sig, Stein-
unni Ólínu, Eddu Björgvins, þetta var
elítan í íslenskri leiklist að mínu áliti.
Þetta var bara stórkostlegt. Það hefur
alltaf verið einhver heillastjarna yfir
mér.“
Er þetta ekki óþarfa hógværð? Hafa
eigin hæfileikar ekki haft sitt að segja?
„Jú, jú, að sjálfsögðu. Ég reyni að vera
mjög nákvæmur þegar kemur að vinn-
unni minni. Ég vanda mig mjög mikið,
reyni að vera fyrsti maður til að læra
textann, vil vita nákvæmlega hvað ég
er að gera. Ég helli mér af fullum krafti
út í hvert verkefni og tel mig hafa mjög
góða tilfinningu fyrir þeim hlutum sem
ég er að vinna hverju sinni. Það koma
stundir þegar ég horfi á það sem ég hef
gert og er bara mjög ánægður, en svo
er auðvitað annað sem mér líkar ekki
eins vel. Annað sem ágætt er að hafa á
bak við eyrað þegar vel gengur er að
vissir leikarar komast í tísku á vissum
tímum og ég er svo heppinn að ég hef
fengið að vera í tísku undanfarið.“
Ég hef fengið að vera í tísku
Ólafur Darri Ólafsson leikur aðalhlutverkið í kvikmyndinni Roklandi, aðalhlutverkið í kvikmynd Baltasars Kormáks, Djúpinu, sem
frumsýnd verður í haust, leikur í þremur sýningum í Þjóðleikhúsinu og er á leiðinni til Hollywood til að leika í nýjustu mynd Baltas-
ars, Contraband. En hver er hann, hvaðan kom hann og hvert er hann að fara? Friðrika Benónýsdóttir freistaði þess að komast að því.
FEGINN „Ég ákvað nú eiginlega aldrei að leggja leiklistina fyrir mig og barðist reyndar á móti því að fara í leiklistarnám,” segir Ólafur Darri Ólafsson. „Í dag er ég mjög feginn að vinir mínir skyldu pressa svona á mig með
leiklistina því ég myndi bilast ef ég þyrfti að vinna „venjulega vinnu” eins og til dæmis vinnu alþingismanna.“ FRÉTTABLAÐIÐ/VALLI
Ertu ekkert hræddur um að fólk
verði leitt á þér ef þú ert alls staðar?
„Jú, jú, auðvitað er ég skíthræddur um
það, en ég verð þá bara að taka því.“
Börn, Foreldrar og Marinó
Ein ógleymanlegasta frammistaða
í íslenskri kvikmyndasögu er túlk-
un Ólafs Darra á Marinó í kvikmynd
Ragnars Bragasonar, Börnum. Hvern-
ig vann hann það hlutverk? „Börn var
náttúrlega í fyrsta lagi „labour of love“,
svo maður leyfi sér að sletta aðeins.
Hún var unnin af algjörum vanefn-
um fjárhagslega og varð bara til fyrir
áhuga Ragnars leikstjóra og leikhóps-
ins Vesturports. Ég hef aldrei unnið
nokkurt verkefni eins og við unnum
þá mynd. Við tókum okkur marga mán-
uði í undirbúning og ég, eins og aðrir
í þeirri mynd, byggði persónu mína á
manneskju sem ég hef hitt á lífsleið-
inni. En það erfiða við að leika geð-
fatlaðan mann er að ég get aldrei sett
mig almennilega inn í þennan heim og
vonandi mun ég aldrei geta það. Það
sem ég gerði var að fylgjast með fólki
sem á við þennan sjúkdóm að stríða og
kynna mér hann mjög vel. Svo reyndi
maður bara að vera Marinó trúr og
heiðarlegur. Saga Marinós fannst mér
falleg, þá sérstaklega samband hans
við ungan strák sem býr í blokkinni
hans. Þeir félagarnir eru í vandræð-
um með foreldra sína og miklir vinir
en þó báðir afskaplega einmana. Strák-
urinn var leikinn af litla bróður Nínu
Daggar, Andra Snæ, sem stóð sig frá-
bærlega. En svo fannst okkur Ragga
mikilvægt að sýna líka hættulegu hlið-
ina á Marinó og gerðum það með því
að láta þann sem minnst má sín leggja
þann sem mestur er. Ég er mjög stolt-
ur af þessum tveimur myndum, Börn-
um og Foreldrum, þær eru eiginlega
einstakar í íslenskri kvikmyndasögu
og gaman að hafa fengið að taka þátt
í gerð þeirra.
Vesturport og egó
Vesturport, hvernig varð það til? „Mín
aðkoma að Vesturporti kom til fyrst
og fremst í gegnum samtöl við Gísla
Örn og hin í hópnum. Upphafshvat-
inn að stofnun leikhópsins var fyrst og
fremst að breyta því sem okkur fannst
vera staðnað í leikhúsinu. Þannig á
það að vera hjá ungu fólki. Ég er viss
um að fullt af því unga fólki sem er að
útskrifast úr leiklist í dag horfir á það
sem Vesturport er að gera og finnst
það ömurlegt. Það er bara frábært. En
þarna í upphafi hittumst við á óendan-
lega mörgum fundum og hömruðum
saman einhvers konar manifestó. Þetta
var góður vettvangur til að viðra hug-
myndir sínar og fá fólk í lið með sér til
að koma sér í gang. Við lögðum ótrú-
lega vinnu í þetta, leigðum okkur leik-
hús og borguðum með okkur í um það
bil eitt ár, þótt við ynnum sjálf allt sem
þurfti að vinna í leikhúsinu. Að lokum
komumst við að þeirri niðurstöðu að
rekstur leikhúss væri ekki markmið
í sjálfu sér heldur snerist þetta fyrst
og fremst um að reyna að gera leiklist.
Við höfum gert hluti sem ég er mjög
stoltur af en svo sem líka hluti sem
mér finnst minna varið í. Þetta er svo
ofboðslega mikið hæfileikafólk sem
maður er að vinna með og það er ómet-
anlegt. Smekkur okkar er misjafn eins
og gengur og gerist og kannski sem
betur fer, en það gerir samstarfið bara
enn meira spennandi og gefandi.“
Ímynd Vesturports út á við er ímynd
einlægni og samstöðu en hefur aldrei
komið til átaka innan hópsins? „Þú getur
nú rétt ímyndað þér. Ég gengst alveg
við því að vera með stórt egó og er svo
sannarlega ekki einn um það í Vestur-
porti. Við höfum oft lent í rifrildum og