19. júní - 19.06.1978, Blaðsíða 28

Hún: Fólk þarf ekki að skrifta
hvað fyrir öðru — ekki fór ég
fram á að heyra fortíð hans.
Ef hjónum kemur illa saman er
hjónabandið varla gott. Hjón
þekkti ég, þar sem dimmdi yfir
konunni þegar hann kom inn,
varla hefur það verið gott hjóna-
band. Hún var kuldaleg við hann
og talaði helst ekki við hann. Þau
áttu barn saman og alla undraði,
hvort þau hefðu talað saman þá
eða aðgerðin verið þegjandi.
Fólk tapar svo miklu á svona
háttalagi — lífið verður svo leið-
inlegt. Enginn er svo lítilfjörlegur
að ekki sé þess virði að leggja rækt
við hann. Það hjóna sem hefur
meira til að bera hefur meiri
skyldur við hitt. Við hjónin kom-
um úr svipuðum jarðvegi og það
tel ég mjög heppilegt.
BjE
Fyrst skotin — þá lognmolla —
síðan þroskaðra tímabil
Það er alltof mikil spenna og umræða í sambandi við kynlíf,
goðsögnina um hina fullkomnu, fallegu, kynóðu konu er í al-
gleymingi núna, samt er hún aðeins til í hugarheimi karlmanna.
Ég gifti mig vegna þess að ég
var ástfangin af honum. Við vor-
um farin að búa saman, giftingin
sjálf var aukaatriði hjá okkur
báðum en það var ákaft spurt af
aðstandendum hvenær við ætl-
uðum að gifta okkur, líklega
vegna þess að ég átti von á barni.
Sjálf hjónavígslan var skemmti-
leg, við vorum bara tvö viðstödd,
höfðum verið að skemmta okkur
kvöldið áður og mættum alltof
seint til leiks, það komust engar
viðkvæmnislegar hugsanir að, en
við vorum kát og glöð. Áður en ég
gifti mig hafði ég góð laun og að
ég held næg tækifæri, ég vann
mikið erlendis og það urðu auð-
vitað mikil viðbrigði að giftast,
hafa allt í einu miklu minna fé
milli handa og flytja upp í sveit.
Það fór allt í heimilisstofninn og
litla barnið sem var fætt. Eg held
ég hafi ekki ímyndað mér neitt
eða átt von á einhverri breytingu
við það að ganga í hjónaband.
Mér fannst liggja augljóst fyrir
hvernig þetta væri, ég vildi giftast
og stofna heimili og held það hafi
verið gagnkvæmt. En ég átti ekki
von á að ljóminn færi af fyrstu
ástinni. Fyrstu árin eru erfið
þegar maður er að læra að aðlaga
26
sig háttum hvors annars. Maður
gerði sér ekki grein fyrir hjóna-
bandsprósessinum eða fram-
vindu þess. Fyrst er það skotið —
svo kemur einhver lognmolla,
maður heldur að allt hafi verið á
misskilningi byggt, en svo tekur
við þroskaðra tímabil, samheldni
og væntumþykja og vináttan
verður til. En þá verður maður
líka var við aðrar tilfinningar, t.d.
samviskubit og ósjálfstæði gagn-
vart maka, svipað móður-dóttur-
sambandinu í uppvextinum.
Þetta er ekki lengur ást á rauðu
ljósi, nú finnst mér það meira
„ekta“ og öruggara. Við erum
vinir. Eg held að það sé útilokað
að alhæfa hvað sé gott hjóna-
band, þó má ekki vanta kærleika
og gagnkvæman vott af virðingu.
Hvað snertir kynlíf, þá er það stór
þáttur. Það er mikilvægt í hjóna-
bandinu. Sé það ekki fyrir hendi
af einhverri ástæðu um tíma, þá
verður óánægja. „Frústrasjón“ er
neikvæð, en það er alltof mikil
spenna og umræða i sambandi
við kynlíf, goðsögnina um hina
fullkomnu, fallegu, kynóðu konu
er í algleymingi núna, samt er
hún aðeins til í hugarheimi karl-
mannsins. Þessi kynlífs „spekúla-
sjón“ um hina fullkomnu rekkju-
nauta hefur aldrei verið ýktari en
í nútímanum. Fólk er hætt að
treysta náttúrulegu atferli sínu,
opin umræða um kynlíf er orðin
of fjarstæðukennd og tískutengd,
sbr. bókmenntir nútímans, met-
sölubækur heimsins fjalla aðal-
lega um ofurkvendi á kynlífssvið-
inu.
e>Æ67£&/6?2S~
Við höfum aldrei gert áætlanir
í hjónabandinu, hvorki um
barnafjölda né fjárhagslegar.
Sambandið breytist auðvitað
þegar börnin koma, en alls ekki til
hins verra. Þar sem eru börn held
ég yfirleitt að konan sé tengdari
og bundnari yfir þeim. Þannig að
það getur ekki ríkt algert jafnræði
hvað þau snertir. Hann getur
farið það sem hann þarf án þess
að spyrja mig hvort ég geti litið