19. júní - 19.06.1978, Blaðsíða 20

Eg hef sjálf valið þetta líf
Dóra Halldórsdóttir er 29 ára
einstæð móðir, sem býr ásamt
Hildi Fjólu, þriggja ára dóttur
sinni, í tveggja herbergja leigu-
íbúð í kjallara við Skeiðarvoginn.
Heimili þeirra ber þess vitni,
að þar situr notagildi hluta í fyr-
irrúmi, því að þar er lítið um ó-
þarfa útstillingargripi og prjál.
Húsmunir eru einfaldir í sniðum,
en bækur og blóm gefa heimilinu
hlýlegan blæ. Blm. „19. júní“
heimsótti þær mæðgur vordag
einn og bað Dóru að segja lítil-
lega frá högum sínum og við-
horfum, en fyrst þykir rétt að
segja nánari deili á henni.
Dóra er fædd og uppalin í
Reykjavík og eftir gagnfræðapróf
lauk hún námi sem teiknikennari
frá Myndlista- og handíðaskóla
íslands. Hún á ekki langt að
sækja myndlistaráhugann, því
faðir hennar var Halldór heitinn
Pétursson listmálari, sem alþjóð
er kunnur. Dóra hefur þó valið
nokkuð aðra braut en þá, sem
menntun hennar og uppruni
virtust benda. Hún starfar nú
sem tækniteiknari á arkitekta-
stofu og unir þar vel eftir nokk-
urra ára starf.
„Þetta er yfirleitt róleg og
streitulaus vinna og hentar mér
þess vegna vel“ segir hún. „Ég hef
bæði tima og þrek til að vera með
Hildi Fjólu að loknum vinnudegi
á þann hátt, sem er okkur báðum
til ánægju. Ef starfið væri meira
krefjandi og lýjandi, gætum við
ekki notið þeirra stunda, sem við
eigum saman, jafn rikulega. Ég
hef lika fyrirtakslaun núna, um
190 þúsund á mánuði, svo að ég
hef yfir engu að kvarta. Reyndar
fæ ég ekki barnsmeðlag með
dóttur minni, en þetta nægir
okkur, og ég get m.a.s. haldið út
gömlum bil, sem er til gifurlegra
18
Með Hildi Fjólu að loknum vinnudegl.
þæginda og ánægju fyrir okkur
mæðgurnar“.
„Ég er ánægð“, segir Dóra og
hlær, „einfaldlega vegna þess að
ég hef sjálf valið mér þetta líf og
ég hef alla þá lífsfyllingu, sem ég
þarfnast. Þar er auðvitað Hildur
Fjóla, sem stærstu veldur, en auk
þess hef ég svo mörg áhugamál,
að ég hef engan tima til að láta
mér leiöast. Ég sagðist hafa valið
þetta líf, og þá á ég auðvitað við
móðurhlutverkið. Ég gerði mér
nefnilega grein fyrir því, svona
kringum tvítugt, að það væri eins
konar fullkomnun lífsins fyrir
mig, eins og púnktur yfir i-ið, að
eignast barn, en mér fannst
aldrei, aö eiginmaður væri nein
nauðsyn til að ná þessu marki.
Eg sá í huga mér tvær ólíkar
myndir af framtíö minni. Annars
vegar var mynd pipakerlingar-
innar, skrumskæld eins og hún
hefur nú verið, og mér þótti hún
ærið fráhrindandi, svo ekki sé
meira sagt. Hins vegar var mynd
móður, sem hefur öðlast þá
reynslu og auknu tilfinningalegu
vídd, sem fylgir því að ala upp
barn. í þessari mynd var karl-
maður nánast aukaatriði, þótt ég
hefði ekkert á móti því að giftast,
ef til kæmi. Ég gerði mér ljóst, að
ég gat valið þetta móðurhlutverk
á eigin spýtur, en hjónaband get-
ur maður jú ekki ákveðið einn!
Akvörðunin kom þannig eins og
sjálfkrafa. Að vísu ákvað ég ekki
nákvæmlega, hvenær þetta yrði,
en í nokkur ár gerði ég ekkert til
að hindra, að ég yrði ófrísk.
Auövitað var ég að taka vissa
áhættu með þessu, en ég hafði
ígrundað málið vel frá ýmsum
hliöum og taldi hana þess virði.
Ég hef heldur aldrei séð eftir því
og ég er alltaf að verða betur og
betur sannfærð um, hvað ég gerði
rétt.
Það er líka mikill kostur, finnst
mér, að faðir barnsins býr er-
lendis. Þá erum við mæðgurnar
blessunarlega lausar við hið sorg-
lega fyrirbæri, sem eru afmælis-
og jólagjafapabbar. Þegar Hildur
k’jóla spyr „Á ég ekki pabba?“ hef
ég svarað henni „jú, jú, en hann á