19. júní - 19.06.1992, Síða 10

mig í rannsókn og sú staða kom upp að
ég þyrfti að fara í aðgerð. Þegar ég
hugsa til baka þá held ég að ég hafi ver-
ið það ung, nýlega orðin 21 árs, að ég
hafi ekki tekið neina ákvörðun. Læknir-
inn sagði einfaldlega: „Ég þarf að skera
þig upp." Og ég fór í þessa stóru að-
gerð. Ég lá á stofu með fleiri konum í
svipaðri stöðu og þær vorkenndu mér
mikið. Ég var yngst og auk þess ákaflega
barnaleg þannig að þær héldu að ég
væri ekki nema um 16 ára. Aðgerðin
tókst ágætlega en árin liðu og ekkert
gerðist. Ég var frekar róleg yfir þessu og
fór að minnsta kosti aldrei út í það að
ganga á milli lækna eins og nokkrar
konur sem ég hef heyrt um og gátu ekki
eignast börn.
Þegar ég var 23 ára flutti ég til út-
landa. Tveimur árum seinna varð ég
ófrísk og ég varð óskaplega glöð. En ég
missti fóstrið, þá komin tæpa fimm
mánuði á leið og þetta varð eins og
fæðing. Það var stóra áfallið í þessu
öllu. Eg kom heim nokkru síðar en hélt
ekki áfram í neinum rannsóknum.
Læknirinn minn var búinn að segja mér
að það væri ekki sjáanleg nein ástæða
fyrir því að ég gæti ekki eignast barn. Ég
er lærður hárgreiðslumeistari og rak
eigið fyrirtæki og var mjög upptekin af
því. Ég hafði mikla ánægju af því og hef
eiginlega alltaf haft mikið að gera. Við
hjónin áttum sumarbústað og stóran
garð og það var nóg að starfa.
Barnleysið hefur eiginlega aldrei ver-
ið rætt neitt að ráði. Fólk hefur ef til vill
talið það of viðkvæmt en ég geri mér
ekki alveg grein fyrir því. Þegar systkini
mín hafa eignast börn hefur mér fundist
það dásamlegt og ég hef aldrei fundið
til neinnar öfundar. Eg á sjö systkini og
23 systkinabörn og það er alveg sérstök
samheldni í fjölskyldunni. Ég get sagt
það sama og Sigurbjörg, samskiptin við
systkinabörnin hafa gefið mér mjög
mikið. Ég verð að viðurkenna að sum
tek ég svolítið fram yfir önnur. Ég var á
tímabili mikið með lítinn frænda minn
sem er um tvítugt núna og mér finnst ég
alltaf eiga svolítið í honum."
Mikið hjartarými, frelsi og tími
Sigurbjörg kinkar kolli og segist einnig
finna til þessa hvað varðar systkinabörn
eiginmannsins. „Við höfum svo mikið
rúm í hjarta og huga fyrir þessa einstak-
linga og ég er sannfærð um að ef ég ætti
börn sjálf þá myndi ég ekki hugsa jafn-
mikið um þá. Fólk hefur varla tíma til
að hugsa um miklu meira en þessi tvö
sem flestir eiga."
„Ég er alveg sammála þessu," segir
Esther. „Það myndi ekki vera tími fyrir
alla þessa eftirtekt, ást og umhyggju
sem maður getur sýnt systkinabörnun-
um. Fólk er sífellt í tímaþröng. Við get-
um alltaf farið hvert sem við viljum á
kvöldin, sem dæmi. Það þarf ekki að