19. júní - 19.06.1992, Side 24

INGA JÓNA ÞÓRÐARDÓTTIR
NÝKfÖRIN FORMAÐUR KRFÍ
eftir Ragnhildi Vigfúsdóttur
í mars sl. var Inga Jóna Þórðardóttir kosin formaður Kvenréttindafélags íslands og
tók hún við af Guðrúnu Árnadóttur sem gaf ekki kost á sér. Inga Jóna hefur verið í
framvarðarsveit jafnréttissinna um margra ára skeið og segir í viðtali við 19. júní
að konur eigi sinn þátt í að viðhalda fordómum gagnvart sjálfum sér.
Þú ert búin að vera virk í Kven-
réttindafélaginu í nær tuttugu
ár og ert nýkjörin formaður
þess. Eiga félagið og kvennabar-
áttan framtíð fyrir sér?
Já, það á enn miklu hlutverki að gegna
þó að það sé búið að starfa í 85 ár. Ég
gekk snemma í KRFÍ og byrjaði að starfa
með félaginu veturinn 1974-5 þegar
verið var að undirbúa kvennafrídaginn
og kvennaáratug Sameinuðu þjóðanna.
Ég var búin að vera virk í stjórnmála-
samtökum frá því að ég var rúmlega tví-
tug. Þá fannst mér jafnréttis-
baráttan vera eitthvað sem
yrði leyst á næstu tíu árum.
Þegar við fengjum jafnréttis-
lögin þá væri allt komið. En
félagar mínir sögðu við mig að
það tæki heilan mannsaldur
að ná fram breytingum. En við
stelpurnar héldum nú ekki.
Nei, þetta gengur auðvitað
hægt vegna þess að þetta
byggist á viðhorfsbreytingum
og þær þurfa að skjóta rótum
til að verða varanlegar. Við
höfum uppskorið miklar breyt-
ingar síðastliðin ár sem sáð
var til fyrir mörgum árum. Þó
að okkur þyki vera bakslag
núna þá er afturkippur-
inn líklega meiri í umræðunni
og ég er þeirrar skoðunar að
það sé mest vegna þess að al-
menningur er orðinn þreyttur
á þessu tali. Allt sem byrjar á
KVEN er sett undir sama hatt.
Kvennabaráttan hefur geng-
ið í sveiflum og KRFÍ náði-
snemma þýðingarmiklum ár-
angri. Félagið var aðeins fjög-
urra ára þegar það kom því í
gegn að Alþingi samþykkti lög
um jafnan rétt karla og kvenna
til menntunar og embætta.
Svo kom kosningarétturinn.
Hins vegar liðu margir áratugir
uns fyrsta konan var vígð
prestur og fyrsta konan settist í sæti
hæstaréttardómara. Þó að rétturinn væri
til staðar þá gerðist það ekki fyrr. Helsta
einkenni kvennabaráttunnar í dag er að
jafnréttið er fengið í orði en ekki á
borði. Við erum enn að berjast við for-
dóma og það er misskilningur að halda
að það sé kynslóðabundið. Það er það
reyndar að sumu leyti en oft kemur
mesti stuðningurinn við ungu konurnar
frá fullorðnum konum sem eru búnar að
lifa margt. Fordómar blunda furðu víða.
Eg veit ekki nema að konur eigi sinn
þátt í þeim með því að viðhalda þeim.
Með því að vantreysta sér og
öðrum konum?
Það skortir mikið á að konur ali með sér
nægjanlegt sjálfstraust. Og enn þann
dag í dag eru drengir aldir öðru vísi upp
en stúlkur. Þetta sýna ýmsar kannanir.
Það virðist vera lögð meiri áhersla á að
gera drengi sjálfstæða til að takast á við
hlutina en stúlkur. En samt sem áður má
ekki gleyma því að við höfum náð langt
á undanförnum árum. Konur eru alls
staðar orðnar meira áberandi, konur eru
meirihluti nemenda í Háskólanum og
framhaldsskólum, æ fleiri komast í yfir-
mannsstöður og viðhorf til
kvenna og þess sem þær eru að
gera hafa gjörbreyst.
Hver finnst þér vera
brýnustu verkefni fé-
lagsins á komandi ár-
um?
Það þarf að efla félagið og
opna það — fá fleiri konur til
starfa og virkja konur um land
allt. Að byggja það þannig upp
að það verði vettvangur þar
sem fjöldi kvenna getur starfað
saman og unnið að sameigin-
legum málum. Þar sem reynsl-
unni er skilað áfram til nýrrar
kynslóðar og þar sem völ er á
fræðslu um það sem hefur gerst
áður. Þó að það sé óþarfi að
dvelja um of við fortíðina þá er
nauðsynlegt að fólk geri sér
grein fyrir hvernig leiðin hefur
legið. Eg tel að félagið eigi að
sinna þessum fræðsluþætti um
samhengið í sögunni. Það er
ekki síður brýnt að sinna
fræðslumálum varðandi rétt-
indamál kvenna í dag, réttindi,
skyldur og ábyrgð, og um leið
skort á réttindum. Það sem við
viljum berjast fyrir. Til dæmis
stendur til að koma á laggirnar
námskeiði í haust á vegum
KRFÍ um óvígða sambúð. Hver
24