19. júní - 19.06.1992, Qupperneq 54

Sigurður Árni myndi koma þangað á
vorin þegar skóla lyki en það fór á ann-
an veg. Eg varð fljótlega vör við það eft-
ir að önnur dóttir okkar fæddist að sum-
um í prestakallinu fannst hæpið að ung
kona, sem nýbúin var að eignast barn,
myndi geta sinnt skyldum prests jafnvel
þótt hún hefði heimilishjálp. í fyrstu
trúði ég þessu ekki en svo kom að því
að í mig hringdi kona úr söfnuðinum
sem sagði mér að mikið væri talað um
mig og að margir efuðust um getu
mína." Ekki er laust við að það votti fyr-
ir sársauka í andliti Hönnu þegar hún
rifjar þetta upp og hún er spurð hvort
endurminningin sé henni sár. „Að sjálf-
sögðu er hún það," svarar hún, „ekki
fyrir mig persónulega heldur fyrir kon-
ur. Tortryggnin og efasemdirnar í minn
garð eftir að Saga fæddist urðu mér gífur-
leg vonbrigði, ekki síst vegna þess að
það voru yfirleitt konur sem efuðust um
getu mína til að vera prestur og móðir.
Ég held að þetta sé ágætt dæmi um það
hvernig minnimáttarkennd kvenna
kemur fram og þótt ég dæmi ekki neinn
sérstaklega í hjarta mínu vegna þessa
máls þá kemur það oft upp í huga mér
sem sagt hefur verið að konur séu kon-
um verstar. Það þykir mér einna erfiðast
að sætta mig við."
„Ég fór að Skálholti til starfa sem hús-
móðir, kennari og aðstoðarmaður Sig-
urðar Árna. Ég gekk nánast í öll störf
sem þurfti að sinna." Það var síðan í
fyrra að önnur kaflaskipti urðu í lífi við-
mælanda okkar.
Fregnir bárust af því að þáverandi
þjóðgarðsvörður, séra Heimir Steinsson,
hefði verið skipaður í embætti útvarps-
stjóra eftir að hafa verið í tíu ár á Þing-
völlum. „Ég neita því ekki að það fór
um mig straumur þegar ég heyrði frétt-
irnar. Eg hafði aldrei verið með neinar
hugrenningar um embættið á Þingvöll-
um en þar sem ég tel mig vera mikla
Þingvallakonu, ef ég mætti orða það
svo, skaut þeirri hugsun upp í huga mér
að ég ætti að sækja um starf sóknar-
prests og þjóðgarðsvarðar á Þingvöll-
um. Burtséð frá þjóðlegu gildi Þingvalla
þá á staðurinn sér ríkan sess í lífi mínu.
Strax á unga aldri fór ég í ótalmargar
ferðir hingað með foreldrum mínum og
bræðrum en þegar ég varð eldri og
hafði líkamlega getu til fórum við oft
ríðandi til Þingvalla. Ég hef alltaf sótt
mikið hingað."
Hanna María segir að löngunin til
starfsins hafi vaxið í brjósti hennar jöfn-
um höndum þar til svo var komið að
hún ákvað að sækja um. „Ég gerði mér
hins vegar engar vonir um að fá það. í
prestastétt er svo mikið af hæfu fólki en
eftir eindregna hvatningu mannsins
míns ákvað ég að láta slag standa og
sótti um." Af svipbrigðum hennar má
ráða að þessi ákvörðun hafi verið stórt
skref fyrir hana. „Mér finnst þetta starf
svo stórkostlegt og þrátt fyrir að ég von-
aði að ég fengi starfið fannst mér það
ákaflega fjarlægur möguleiki að svo
færi."
„Hvað heldurðu að hafi gerst í sálar-
tetrinu mínu þegar ég ákvað að sækja
um?" segir hún skyndilega. „Ég varð vör
við, mér til mikillar undrunar, að ég átti
erfitt með að senda umsóknina vegna
þess að ég vissi að það væru aðrar kon-
ur sem sóttu einnig um starfið. Ég varð
vægast sagt hissa á sjálfri mér að það
skuli hafa haft áhrif á mig því að ég,
jafnréttissinninn, tel það ekki eiga að
skipta neinu máli hvors kyns með-
umsækjendur manns eru. En það skipti
mig samt máli og leitaði ótrúlega mikið
á huga minn á meðan ég beið eftir
ákvörðun yfirvalda um hver fengi stöð-
una." Hún segist oft hafa hugsað um af
hverju svona tilfinningar hefðu brotist
upp á yfirborðið. „Ég hef enga haldbæra
skýringu á því en gæti best trúað að
gamla sektarkenndin, sem konum er
ilmandi
nýtt
Peir rækta kaffíjurtina af aldagamalli hefð við bestu
aðstæður í frjósömum fjallahlíðum Colombiu.
Við veljum bestu baunirnar þeirra.
Pú færð ilmandi nýbrennt Colombiakaffi í
stjörnuflokki nánast beint úr kvörninni - njóttu þess.

KAFFIBRENNSLA AKUREYRAR HF