19. júní - 19.06.1997, Blaðsíða 5

Ritnefnd 19. júní:
Óskar
Kolfinna
Erla
Linda
Hanna Katrin Kamilla
Brynhildur
Kynlegt baráttumál
Jafnrétti i launum, heimilislífi, kvikmyndum, kirkjunni,
íþróttum, pólitík, gamni og alvöru. Nær kemst ég ekki inni-
haldi blaðsins í fáeinum orðum. Þessi 19. júní er fyrir margt
óvenjulegur. Blaðið er skrifað af yngstu ritnefnd sem starfað
hefur fyrir Kvenréttindafélag íslands, auk þess hefur karl-
maður i fyrsta skipti hætt sér um borð.
Ekkert okkar var hærra í lofti en einnogþrjátíu á Kvennafrí-
daginn mikla, og þau okkar sem ekki flæktust í vinnunni með
pabba þennan dag, laumuðust til að fylgjast með kvenna-
skaranum úr fjarlægð. Við eigum ekki áratuga baráttusögu að
baki, og höfum ekki annað að byggja á en okkar sýn á ver-
öldina. Sú sýn miðast við jafnrétti á öllum sviðum. Við erum
þó ekki það bláeyg að ætla okkur að finna upp hjólið, -
kannski frekar nýjar leiðir til að koma því af stað, og nýjar
brautir fyrir það að renna eftir. Við áttum okkur á því að við
verðum að læra af reynslunni og horfa fram á við; taka risa-
skref inn í framtíðina, án þess að kasta rýrð á fortíðina, og
það getur verið snúið.
Sjálf var ég fimm ára þegar íslenskar konur lögðu niður vinnu
í einn dag til að minna á mikilvægi sitt. Kvennafrídagurinn
fór um allan heim og konur í Álafossúlpum og fótlaga skóm,
stappandi sér til hita á Lækjartorgi, heltóku heimspressuna.
ísland var ríki hinna sterku kvenna. Svo kom Vigdis, svo kom
kvennalistinn og að síðustu Ingibjörg Sólrún. Aftur og aftur
var ísland land hinnar sterku konu.
Þegar maður virðir fyrir sér sviðið, eftir að ljós fjölmiðlanna
eru slokknuð, eru staðreyndirnar ekki eins glæstar. Enn er
launamunur kynjanna hér á landi óskiljanlega mikill, enn
eiga konur erfiðara um vik á vinnumarkaði og enn eiga karl-
ar skerta möguleika á að taka þátt í lifi barna sinna. Meðan
veröldin er klofin af þessum gamla hlutverkaleik er nauðsyn-
legt að halda merkinu á lofti.
Við sem erum böm þeirra kvenna sem stöppuöu niður fótum
á Lækjartorgi 1975, höfum kannski aðra sýn á veröldina en
þær. -Þvi sem betur fer hefur margt breyst.
Jafnréttisbaráttan í dag snýst um réttinn til að takast á við líf-
ið út frá eigin forsendum. Ungar konur vilja ekki þurfa að
klæðast nærbuxum með klauf til að komast áfram í starfi. Við
þurfum ekki lengur að berja á karlpeningnum með rauðu
sokkaplaggi, við getum gengið í svörtu næloni og samt verið
jafnréttissinnar, feministar, kvenréttindakonur eða hvað við
viljum kalla okkur.
Liðsauki úr óliklegustu áttum
í viðtali hér í blaðinu segir Sigriður Lillý Baldursdóttir, for-
maður Kvenréttindafélagsins, að sér finnist viðhorf fólks hafa
breyst mikið á sl. árum. -jafnréttisbaráttunni berist nú liðs-
auki úr óliklegustu áttum. Það er ánægjulegt að karlar, ekki
síður en konur, skuli vera famir að sjá að jafnrétti kynjanna
skiptir máli. -Að jafnréttið varði ekki þröngan hóp kvenna
heldur allt samfélagið. Fólk er farið að sjá að það skiptir máli
að konur komist til valda og sjónarmið þeirra njóti sín þar
sem ákvarðanir em teknar. Um leið em menn að átta sig á þvi
að það er sjálfsögð krafa að karlar geti kynnst bömunum sín-
um.
Vonandi er verið að velta jafnréttishjólinu á rétta braut, og
beina þvi þangað sem konur og karlar hafa jafna möguleika
á hvaða sviði sem er. Markmiðið er að hefðir, ímyndir, eða
gömul verkaskipting og fordómar skorði einstaklinginn ekki
við eitthvað sem ekki tengist hæfileikum hans eða löngunum.
Aðeins þannig geta konur staðið jafnfætis körlum, og það
sem konur. Kvenréttindabaráttan snýst nefnilega ekki um að
gera konur að körlum. Það að vilja jafnrétti er ekki að vilja
kynlausan heim, heldur heim þar sem allir hafa jöfn tækifæri.
Brynhildur Þórarinsdóttir
3