Sólskin - 01.07.1932, Síða 5

Þögul guðsdýrkim.
Þegar jeg var lítill drengur, þóttist jeg skilja dýr-
in. Mjer var nautn að því, að leitast við að lesa hugs-
anir þeirra. Þetta hefir aldrei skilið við mig. Stund-
um hefir mjer jafnvel fundist jeg skilja þau betur
en mennina. Til dæmis, þegar jeg þóttist verða fyrir
rangindum og misskilningi fólksins. Þá lagðist jeg
úti í horni hjá Krumma, svarta hundinum mín-
um, horfði inn í augu hans og sagði honum, að hann
væri besti vinurinn, sem jeg ætti, og Krummi lagði
höfuðið fram á hönd mína og horfði upp til mín
skæru, viturlegu augunum, fullum af ást og tr.vgð,
eins og þegar guðsbarn lítur til himins í bæn og
þakkargerð.