Faxi - 01.12.1984, Side 55

BRÆÐR AMINNIN G
Á árinu 1934 fluttist hingað til Keflavíkur
frá Vaðlavík við Reyöaríjcjrð ekkjan Val-
gerður Arnoddsdóttir ásamt 11 börnum
sínum. Hún hafði þá nýlega misst mann
sinn, Jóhannes Sigfússon, en þau höfðu
síðustu árin búið í Vaðlavík.
Börn þeirra hjóna voru þessi í aldursröð:
Aðalheiður Sigurveig, ekkja Halldórs
Þórðarsonar. trésmíðameistara í Kefalvík.
Jón Jóhannesson, vélstjóri, Keflavík.
Kvæntur Rannveigu Jónsdóttur, dáinn.
Fósturbarn þeirra er Anna Margrét.
Amoddur, verkamaður, Keflavík.
kvæntur Bjarneyju Sigvaldadóttur. Börn
þeirra eru Sigvaldi, Keflavík og Jóhanna
Valgerður, gift Guðmanni Jóhannssyni,
Akureyri.
Ágúst, hafnarstjóri, Keílavflc, kvæntur
Bergljótu Ingólfsdóttur. Þau eiga 4 börn.
Þorbjörg, gift Tyrfingi Þorsteinssyni,
Ytri-Njarðvík. Þau eru dáin.
Ragnheiður, gift Einari Einarssyni,
Reykjavík.
Björg, gift Vilmari Guðmundssyni, mat-
sveini, Keflavík.
Sigfús, verkamaður, kvæntur Erlu Árna-
dóttur, Keflavík.
Gunnlaugur, verkamaður, kvæntur Sig-
ríði Ólafsdóttur, Keflavílc.
Hulda, gift Guðmundi Gunnarssyni,
Akranesi.
Alexander trésmíðameistari, kvæntur
Öldu Magnúsdóttur, Keflavík.
Arnoddur
Jóhannesson,
verkamaður í Keflavík
FÆDDUR 23.5. 1913
DÁINN 28.4. 1984
Noklcru áður en móðir Arn-
odds og þeirra systkina flutti til
Keflavíkur, hafði Arnoddur ver-
ið landmaður við vélbátinn Sæ-
borgu í Keflavík, mun þetta hafa
verið vertíðina 1929.
Við Arnoddur vorum þessa
vertíð samskipa og vorum við
landmenn við vélbátinn Sæ-
borgu. Vegna þess hve Arnodd-
ur var ungur og óvanur þessum
störfum urðu þeir tveir, er unnu
fyrir einum hlut, með honum
var Þórarinn Kristinsson frá
Eyrarbakka, bróðir Maríu konu
Erlendar Jónssonar, sem var
formaður á Sæborginni, og var
Þórarinn á líkum aldri og Arn-
oddur.
Eigendur Sæborgar voru 8 og
lögðu þeir til einn mann hver á
bátinn. Voru 4 menn á sjónum
og 4 í landi. Auk þeirra var svo
einn maður til viðbótar á sjón-
um, sem hafði sérstakan lóðar-
spotta, sem gat orðið allt að einu
bjóði, og hafði hann það, sem á
það kom.
Þeir Arnoddur og Þórarinn
unnu fyrir hlut Gunnlaugs Arn-
oddssonar, sem var einn eig-
anda Sæborgar og hafði verið
þar vélstjóri, en nú hafði hann
ráðið sig á nýjan bát og stærri og
var vélstjóri þar. Arnoddur var
til heimilis hjá Gunnlaugi, en
hann var móðurbróöir hans.
Eg man vel eftir þessari vertíð
með unglingunum og víst er, að
þeir skiluðu sínu verki með
ágætum. Þeir eru nú báðir látn-
ir. Blessuð sé minning þeirra.
Jón Jóhannesson
vélstjóri
FÆDDUR 20.12. 1911
DÁINN 30.4. 1984
Jón fluttist til Keflavíkur með
móður sinni 1934 og átti hér
heima síðan.
Hann var vélamaður hér á
ýmsum vélbátum og einnig við
vélgæslu á togurum.
Eg kynntist Jóni fyrst, er hann
réðist til vélgæslu á togarann
Keflvíking, er kom hingað til
landsins 31. mars 1948. Var þar
aðstoðarmaður í vél eða 3. vél-
stjóri.
Kynni okkar Jóns voru með
ágætum frá því fyrsta og aldrei
gleymi ég því atviki, sem kom
fyrir seinni hluta sumars 1951.
Keflvfkingur hafði komið að
landi með sæmilegan afla. Skip-
ið hafði verið losað og lá við
hafnargarðinn í Keflavík. Allir
skipverjar voru farnir frá borði
og allir yiirmenn skipsins farnir
til síns heima í Reykjavík. Þá
brast hann á með norð-austan
hvassviðri. Festingar biluöu og
togarinn losnaði frá að aftan, en
hékk í trossunni að framan, —
en hve lengi hún héldi, var
spurning.
Jón Jóhannsson var í landi, en
kom nú og komst á lóðsbátnum
ásamt hafnsögumanninum út í
skipið. Voru nú vélar ræstar og
skipið skreið nú úl úr höfninni
og hélt til Reykjavíkur. Þangað
náði það undir morgun. Björgun
skipsins var iokið, og í henni átti
Jón Jóhannesson stærsta þátt-
inn. Þess mun ég ávallt minnast.
Blessuð sé minning hans.
Bræðurnir voru jarðsungnir
frá Keflavíkurkirkju 5. maí sl.
Ragnar Gudleifsson.
standa frammi fyrir ákvarðana-
töku um beitingu fjármagns í
hjálparstarfi, þegar um það getur
verið að ræða hvort unnt reynist
að bjarga lífi manna frá degi til
dags, og þá hvar skuli bera niður.
Vissulega eru um það háværar
deilur hvort verja eigi því íe sem
til ráðstöfunar er til neyðarhjálpar
og matvælakaupa eða til upp-
byggingar langtímaverkefna, sem
stuðla eiga að því að gera fólk
sjálfsbjarga í framtíðinni. Hér
hefur oft verið haft á orði að
spurningin lúti að því hvort bjarga
eigi mannslífum frá degi til dags,
eða hvort unnið skuli að því að
skapa langvarandi öryggi í við-
komandi landi eða landshluta.
Auðvitað er ekkert einhlítt svar til
við þessu, en þó er stundum unnt
að greina milli góðra og vondra
kosta í þessum efnum. Segja má
að Hjálparstofnun kirkjunnar hér
á landi hafi m.a. vegna smæðar
sinnar, getað farið þá leið, sem ef
til vill liggur milli hinna tveggja
meginleiða neyðarhjálpar og þró-
unaraðstoðar.
Bilið milli rfkra og fátækra
eykst stöðugt, þetta ástand felur í
sér sæði eyðingar á sköpunar-
verki Guðs — heimsbyggðinni.
Vegna þessa misréttis vill Hjálp-
arstofnun kirkjunnar með 1 Ieims-
kirkjunni stuðla að friði á jörðu.
I Ijálparstofnunin telur að örbirgð
þróunarlanda sé í beinni snertingu
við samvisku íslensku þjóðarinn-
ar, því allar heimsálfur eru knýtt-
ar böndum, og bera sömu ábyrgð
og hljóta sömu örlög. Þátttaka
okkar í þróunar- og neyðarverk-
efnum, beinist að því að ná til
fólks sem er magnþrota fjárhags-
lega og íélagslega, en krefst þess
réttar að fá að lifa mannsæmandi
lífi. Við gerúm okkur grein fyrir
því að fjöldi snauðra fer sívax-
andi. Án nægrar fæðu og vatns,
án heimilis og atvinnu, án heilsu-
gæslu og menntunar, er þeim
ek-ki fært að horfa til sinnar eigin
framtíðar og bama sinna. Okkur
eru lögð á herðar verkefni við hlið
trúbræðra og systra um heim all-
an. Sameiginlega er okkur kleift
að gera framlag okkar mun öíl-
ugra og innihaldsríkara, en hvert
um sig.
FAXI-311