Faxi - 01.12.1984, Page 69

JÓHANN PÉTURSSON:
ÁSTRALÍUFERÐ
18. ÁGÚST TIL 25. SEPTEMBER 1983
Árið 1977 komu hingað til lands
6 Ástralíumenn í kynnisferð á
vegum Rotary, sem kallast á
ensku Grupe Stude exchange.
Fararstjóri þeirra var auglæknir-
inn Cesil H. Baker.
Þessir ágætu menn dvöldu hér í
6 vikur og var ekki annað að
heyra, en að þeir hefðu unað hag
sínum vel. Tveimur árum síðar
kom fararstjóri þeirra með konu
sína hingað og var meðal annars á
umdæmisþingi á Akureyri.
Árið 1982 kom annar Ástralíu-
maður, Davíð Skeet með konu
sína og dvaldi hér í 3 vikur. Davíð
var gestur Birgis Guðnasonar
1977, þegar þeir dvöldu í Kefla-
vík. Það má einnig skjóta því hér
inn að árið 1978 fóru 6 íslending-
ar í kynnisferð til Ástralíu á veg-
um Rotary.
Þegar Ástralíumennirnir
kvöddu og fóru til síns heima
sögðu þeir við gestgjafa sína: , ,Þú
kemur til Ástralíu og við munum
taka vel á móti þér.“
Ég held að flestir hafi sagt já,
svona fyrir siðasakir, en Ástralía
var í hugum manna óralangt í
burtu. Ég var einn af þeim sem
sagði já ef til vill. Síðan kom þetta
uppí hugann af og til næstu árin.
Það var komið að tímamótum í
lífi konu minnar. Hún var að
verða sextug og við ákváðum að
gera okkur dagamun og fara til
Ástralíu. Ferð okkar hófst 18.
ágúst s.l. Ferðinni var fyrst heitið
til Swindon í mið-Englandi, en
svo skemmtilega vildi til að vinir
okkar William Gillespe og frú
áttu 40 ára brúðkaupsafmæli 19.
ágúst, en William var umdæmis-
stjóri um leið og ég 1976 til 1977,
og þau hjónin höfðu komið til ís-
lands og dvalið hjá okkur í 2 vik-
ur.
Mánudaginn 21. ágúst var hald-
ið til fyrirheitna landsins. Við
flugum með indonesiska flugfé-
laginu Garuda, flogið var með
Boeing 747 alla leiðina.
Fyrsti viðkomustaðurinn var
Zurich í Sviss. Þaðan var haldið
til Abudabí við Persaflóa. Við-
brigðin voru mikil. Hitinn var
mikill, en við áttum eftir að finna
fyrir meiri hita. Frá Abudabí var
flogið til Singapore á Malakka-
skaga. í Singapore fer fram geysi-
mikil uppbygging, sérstaklega
síðustu tíu árin. Fjármagnið frá
Hong Kong virðist flæða þangað
sérstaklega eftir að viðræður hóf-
ust milli Breta og Kínverja um
framtíð Hong Kong. Einhver
óvissa ríkir um framtíðina en
1997 lýkur umboðsstjórn Breta
þar.
Eins og áður segir er mikil upp-
bygging í Singapore. Velmegun er
sögð mikil á austurlenska vísu,
allur þrifnaður er áberandi enda
sagt að hendi einhver frá sér rusli
á götu, sé hann sektaður um $50.
Borgin er talin hreinasta borg í
heimi. Jóhann Pétursson.
— ERINDI FLUTT
Á ROTARYFUNDI
Frá Singapore er haldið til
Djakarta höfuðborgar Indonesíu,
en við höfðum ákveðið áður að
dvelja þar í 3 daga, en þangað er
klukkutíma flug. Nú er farið að
flýta klukkunni um nokkra
klukkutíma og við nálgumst mið-
baug. Við lendum í Djakarta kl.
12 á hádegi 22. ágúst.
Það tekur um 1 klukkutíma að
komast inní miðborgina og greini-
legt var að Indonesar höfðu ekki
tekið upp regluna að sekta fólk
fyrir að henda frá sér rusli. Borgin
er víða byggð nýjum og glæisleg-
um byggingum, en víða er að sjá
ömurleg húsakynni, en fólk virð-
ist glaðlegt og sæmilega klætt.
Hótelið sem við bjuggum á var
geysilega stórt og alveg í sér-
flokki, hvað verðar allan útbúnað
og þjónustu.
Eftir nokkuð þreytandi flug fór
eftirmiðdagurinn í að hvíla sig og
koma sér fyrir í sérlega vistlegum
herbergjum.
Ég hafði leitað að þvð, áður en
ég fór að heiman, hvort ekki væri
Rotary-umdæmi í Indónesíu, en
ég gat ekki fundið það, en þegar
við fórum niður að borða um
kvöldið, rakst ég á Rotarymerki í
hótelinu og vildi svo til að fundur
hafði verið haldinn þar daginn áð-
ur en við komum. Klúbbarnir í
landinu voru ekki það margir að
búið væri að stofna sérstakt um-
dæmi. Fyrsti klúbburinn var
stofnaður 1973. Þetta þótti mér
svolítið súrt í broti og ákvað að
hafa upp á forsetanum daginn eft-
ir og afhenda honum fána okkar,
sem ég hafði meðferðis.
Eftir að hafa fengið heimilisfang
forseta klúbbsins var haldið niður
til að nálgast leigubíl, þar tók á
móti okkur þjónn og spurði hvert
ferðinni væri heitið. Þegar hann
sá hvern við vorum að heim-
sækja, var ekki hægt að taka
hvaða bíl sem var. Það varð að
vera nýlegur og góður bíll og
vandaður bílstjóri, en flestir
leigubílar þarna eru 10 til 20 ára
gamlir. Þjónninn gerði boð eftir
bróður sínum, sem átti nýlegan
bíl.
Bíllinn átti að kosta 12.000 repís
eða kr. 340 og ferðin tók 1 1/2
tíma fram og til baka. Þegar við
komum á áfangastað hittum við
íyrir elskuleg hjón og son þeirra.
Forsetinn átti og rak stóra prent-
smiðju. Við skiptumst á fánum og
drukkum síðan te og stóðum við
nokkra stund og skoðuðum fyrir-
tækið. Þessum ágæta Rotay-
manni fannst ekki nógu gott að
við skyldum ekki stoppa lengur
en 3 daga. Hann vildi fara með
okkur í minnst 4 til 5 daga ferða-
lag um eyna og sýna okkur meira
af landinu, svo sem merka staði,
byggingar og söfn. Segja má að
það er nokkur ókostur að vera
einn á ferð í staðinn fyrir að vera
með ferðahóp, þar sem búið er að
skipuleggja fyrirfram skoðunar-
ferðir til merkra staða, og ef ég á
eftir að fara til Indónesíu aftur
mun ég haga ferðalaginu á annan
veg.
Ekki er því að neita að við vor-
um svolítið hikandi að fara langt
frá hótelinu svona í fyrsta skipti í
framandi landi og gjörólíku þjóð-
félagi.
Götulífið í Djakarta var að
mörgu leyti furðulegt. Verslun fer
að miklu leyti fram undir beru
lofti og framboð og eftirspurn
virðist ráða verðinu. Lítið er um
fasta verðlagningu. Við fórum
tvisvar eftir aðalverslunargötu
Djakarta og þar kennir margra
grasa. Meðal annars voru seld lif-
andi hænsni, kanínur og fleiri
dýr. Slátrað var á staðnum fyrir
þá sem vildu og fengu menn
spriklandi hænu eða kanínu heim
með sér í matinn. Hvergi sá mað-
ur fryst matvæli.
Eitt var það sem ekki fór fram-
hjá mér sem karlmanni. Það voru
hinar undurfögru indonesísku
konur. Hvergi hef ég séð jafn
margar fagrar konur og ég verð að
viðurkenna að stundum stoppaði
ég og snéri mér við og ég segi ekki
meira. Þetta varð til þess að
stundum dróst ég nokkuð afturúr
og þegar ég náði Kristrúnu þá
spurði hún: ,,Hvað varstu að
skoða góði minn?‘ ‘ Ég var þá fljót-
ur að svara: ,,Kjólefni“. Og það
var satt að kjólefnin voru falleg.
Hitinn var geysimikill. Þetta var
í fyrsta skipti sem mér kólnaði á
höndunum við að stinga þeim í
vasann.
Þeir voru fljótir að líða þessir 3
FAXI-325