Faxi - 01.03.1988, Blaðsíða 13

Þorsteinn Marteinsson
Stiklað á stóru 1979-86
Það sem mér er að sjálfsögðu efst
í huga þegar litið er til baka er fráfall
vinar okkar og félaga Eyjólfs Ben.
Sigurðssonar. Minningin um þenn-
an ljúfa efnispilt máist aldrei. Ævi
Eyjólfs var ekki löng en því sem
hann kom í verk og öll þau góðu
kynni, eru meiri og betri en hjá
mörgum sem orðið hafa honum
margfalt eldri. Eftirsjáin í þessum
hugljúfa dreng er gífurleg. Eg á í
raun og veru enga skýringu og engin
orð til að lýsa því hugarástandi sem
maður kemst í þegar maður hug-
leiðir þetta sorglega slys.
Stjómin sem tók við af Karli Sæv-
ari og félögum á aðalfundi sveitar-
innar í febrúarlok 1979 var skipuð
eftirfarandi félögum, formaður
undirritaður, varaformenn Þórir
Olafsson og Rúnar Ragnarsson,
gjaldkeri Friðrik Magnússon, en
hann hafði verið gjaldkeri í fyrri
stjóm, ritari var kjörinn Þórður
Ragnarsson. Allt fram til aðalfund-
arins í febrúar 1986 vom undirrit-
aður og Þórir í þessum embættum
óslitið. Nokkrar breytingar urðu á
öðmm stjómarliðum. Sævar
Reynisson tók við embætti gjald-
kera 1981 og gegnir því enn. Guð-
mann Héðinsson og Ami Amason
gengdu ritaraembættinu. Og síðan
hafa verið í 2. varaformannsemb-
ættinu þeir Rúnar Helgason, Vil-
hjálmur Ragnarsson og Þórður B.
Þórðarson.
Þegar við tókum við sveitinni
1979, vom að eiga sér stað ákveðin
kynslóðaskipti. Þeir sem við höfum
kallað „gömlu Stakksfélagana"
vom margir hverjir að draga sig í hlé
eftir 10 ára dyggilegt uppbyggingar-
starf. Meðalaldurinn í sveitinni
lækkaði nokkuð, og hélt reyndar
áfram að lækka alveg fram á það
síðasta. Við þessi straumhvörf varð
að finna eitthvað nýtt til að tengja
hópinn saman. Framan af áttu fé-
lagamir sameiginlegt áhugamál,
sem var fjalla- og öræfaferðir á jepp-
um og ,,vípon“ tmkkunum gömlu.
Og er sveitin í raun mnnin undan
riíjum nokkura áhugasamra ofur-
huga í ferðamennsku. Attu þeir með
sér félag sem þeir kölluðu Hringfar-
ana, en vom þar að auki flestir fé-
lagar í Rotaryklúbbi Keflavíkur.
Það sem þessi breyting hafði í för
með sér var sú, að bílaeign yngri
mannanna var ekki sú sama, þó svo
að alltaf hafi mikill jeppaáhugi loð-
að við starf sveitarinnar. Við stóðum
frammi fyrir því að, finna eitthvað
nýtt til þess að sameina félagana í.
Ferðaáhuginn var til staðar en ferða-
mátinn varð að breytast. Og hluti af
stjóminni var áhugasamur um fjall-
göngur og ferðalög gangandi. Og var
því mikið kapp lagt á að kynda
undir slíkar ferðir. Að sjálfsögðu
höfðu verið gönguferðir og göngu-
æfingar hjá sveitinni áður.
Við vildum líka komast í „stóru
útköllin" og þar með fá meiri æf-
ingu í raunverulegum leitum. Stóm
útköllin kölluðum við leitimar þar
sem allar sveitir á sv-hominu vom
kallaðar út, og var þá venjulega far-
ið langt út fyrir okkar svæði. Sem
betur fer vom og em verkefni fyrir
sveitina mjög fá á okkar svæði, og
fannst okkur það draga vemlega úr
áhuga félaganna að komast aldrei í
raunvemlegt starf. Þar sem Stakkur
tilheyrir ekki neinum landssamtök-
um svo sem Landsambandi hjálp-
arsveita skáta (LHS), eða Slysa-
vamarfélagi íslands (SVFÍ), uiðum
við útundan í þessum.stóm útköll-
um. Útkallið gekk þannig fýrir sig,
að þá höfðu yfirvöld samband við
landssamböndin og þau svo sam-
band við sínar aðildarsveitir. Menn
fengu fljótt leið á æfingum sem vom
eintómur leikaraskapur. Þannig að
við settum okkur í samband við
þessi landssamtök, og til að byrja
með tengdumst við meira LHS, fyrir
þá sök að nokkrir félagar sóttu
námskeið til Björgunarskóla LHS,
og kynntumst þar framámönnum í
LHS og í framhaldi af því tókst gott
samstarf þar á milli.
Fyrsta árið vom göngufeðimar
sem sveitin stóð fyrir ekki fjölmenn-
ar. Ég man eftir ferðum þar sem að-
eins 2-3 félagar tóku þátt. En þegar
leið á stækkaði hópurinn og eitt
sinn man ég eftir 16 manna hóp í 3
daga vetrargönguferð. Upp úr þessu
myndaðist mjög góður hópur
áhugasamra félaga sem vann svo
ýmis afrek, má nefna helst:
Hvannadalshnjúk; hæsta tind
landsins, Eiríksjökul, Tindfjalla-
jökul, Eyjafjallajökul og öll fjöll smá
og stór í okkar næsta nágrenni og
sum þeirra mörgum sinnum. Við
þessa iðju öðluðust menn ágæta
reynslu sem kom sveitinni vel.
Ég vil nefna eitt tilfelli þar sem
þessi reynsla kom sér mjög vel. I
maí 1982 týndist flugvél á leið frá
Reykjavík til Akureyrar. Veður
gerði það að verkum að leit úr lofti
var svo að segja ómöguleg. Þar að
auki heyrðist ekki í neyðarsendi
Þorsteinn Marteinsson.
vélarinnar. Leitarflokkar voru send-
ir af stað. Sveitunum var fyrst safn-
að saman í Borgarfirði, við Hreðar-
vatn. Fengum við úthlutað leitar-
svæði norður af Reykjardal að
Haukadal. Lauk göngu þennan
fyrsta dag kl. 17.00. Var síðan haldið
í Húnaver en þaðan skildi farið til
leitar daginn eftir. Þann dag leituð-
um við svæði syðst í Svartárdal yfir
í Skagafjörð og lentu nokkrir úr
okkar hópi í því, að ganga beinustu
leið yfir Mælifellshnjúk. Þriðja dag-
inn fengum við úthlutað leitarsvæði
upp af Flugumýri í Skagafirði og
skyldum við ganga að Grasárdals-
hnjúk. Við hefðum ekki átt neitt er-
indi í þessa leit, nema kannski
fýrsta daginn, ef ekki hefði notið við
góðs búnaðar og góðrar þjálfunar
sem við höfðum aflað okkur í þess-
um ferðum okkar.
Þegar við lögðum upp þennan síð-
asta dag frá Flugumýri, fylgdi
bóndinn í Flugumýrarhvammi okk-
ur af stað. Þegar hann svo skildi við
okkur bauð hann okkur að þiggja
hressingu þegar við kæmum til
baka. Eftir um 10 tíma göngu kom-
um við til baka og beið þá bóndi eft-
ir okkur. Fylgdi hann okkur heim
og þáðum við ekta íslenska kjöt-
súpu og var hún svo sannarlega vel
þegin. En þama vomm við 13 í
þessum hóp.
Árið eftir lentum við í hafaríi á
Fimmvörðuhálsi, hrepptum við þar
aftakaveður og urðum að fá aðstoð
björgunarsveitar til að koma tveim-
ur félögum okkar til byggða. Rúnar
Helgason segir nánar frá þessari
ferð hér annarsstaðar í blaðinu.
Við tókum við mjög góðum fjár-
hag. Sveitin hefur frá upphafi haft
tvo góða tekjustofna, sem em flug-
eldasalan og jeppakeppnin. Og svo
alltaf annað slagið hefur eitthvað
rekið á fjömr, sem hefur bætt af-
komu sveitarinnar enn frekar. Fé-
lagar sveitarinnar hafa alltaf verið
óhemju duglegir við þessa vinnu.
Og í raun eyða félagar björgunar-
sveita alltof miklum tíma í fjáraflan-
ir og undirbúning fyrir þær. Ég tel
að um 60-70% af tímanum sem
hver félagi leggur til sé varið í fjár-
aflanir. Auðvitað er þessi tala breyti-
leg eftir því hve mikið er af útköllum
á hverju ári. En hún er mjög mark-
tæk fýrir hin síðari ár. En rekstur
björgunarsveitar er geysilega dýr.
Þar að auki hafa Stakksfélagar alltaf
verið stórhuga og er bílakostur og
húseign sveitarinnar gott dæmi um
það.
í febrúar 1983 urðum við fyrir því
óhappi að þak gamla Stakkhússins
fauk. Húsið sem var gamalt bíla-
verkstæði og byggt af miklum van-
efnum á sínum tíma var orðið lítið
og að ýmsu leyti óhentugt fyrir
starfsemi sveitarinnar. Þegar svo
þessi ósköp dundu yfir komst mikil
hreyfing á þá hugmynd að byggja
nýtt hús eða að kaupa. Varð úr að
keypt var hús við Iðavelli. Segja
Þórir Ólafsson og Guðmann Héð-
insson nánar frá húsnæðissögu
sveitarinnar hér í blaðinu. Þegar
þakið fauk af gamla húsinu lenti
hluti af því á húsi nágranna sveitar-
innar og skemmdist hús þeirra
nokkuð. Fengum við strax dómtil-
kvadda matsmenn til að meta
skemmdir svo hægt væri að bæta.
Samdist okkur svo við eigendur
hússins að við myndum útvega iðn-
aðarmenn til að laga skemmdir.
Gekk okkur ákaflega illa að fá
mannskap til að klára þetta verk og
dróst það nokkuð að þetta mál fengi
lyktir.
Mér finnst ekki ástæða til að tína
til ýmis minniháttar atvik eða uppá-
komur í sögu sveitarinnar, þau eru
bæði mörg og smá. Að mörgu leyti
voru þetta skemmtileg ár, þó svo að
nokkrir atburðir skyggi töluvert þar
á. Ég hef kynnst mjög góðu fólki í
gegnum þetta starf. Og ýmsir hafa
reynst mér vel. Ég mæli eindregið
með svona starfi fyrir ungt og hraust
fólk, sem hefur ánægju af útivist og
hressandi átökum.
Með þökk og kvedjul
FAXI 101