Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Blaðsíða 58

52
Ljósið í klettunum.
IÐUNN
í húsunum beið fólkið með öndina í hálsinum, biðu
ungir og gamlir — allir. Biðu eftir undri.
Biðu ljóssins.
Þá bregður fyrir skærri biriu í lítilli steinbyggingu
við Iækinn uppi í brekkunni. Við birtuna sést andlit
ungs manns; hann er fölur, svarthærður og glampi í
dökkum augunum.
Og ljós af ljósi tendrast á svipstundu út um alt
þorpið. Menn gleðjast eins og börn. Þjóta á milli hús-
anna, kalla hver til annars.
Rafljós! — Blessuð ljósin!
Ungi maðurinn gengur út og lítur yfir þorpið. Húsin
eru eins og stórir steinar í myrkrinu, álfaklettar með
ljósum. Minningarnar þjóta um hugann, eins og leiftur,
kvikna eins og ljósin. Amma er þar komin með allar
sögurnar og sýnirnar.
Hvernig var nú vísan?
„Ljós á kerti ei logaði þar,
.... birtu bar
bezt af einu hjóli“.
Ungi maðurinn hlær og grætur. Hvað gerir það, hann
er aleinn með haustnóttinni. — I einni svipan skilur
hann hvað skygni pilturinn hefir séð hjá álfunum í
Kálfborg. Þar var ekki kertaljós, eins og hjá mönnun-
um. Hvað var eðlilegra, fyrir hann, en að kalla hnött-
óttan raflampa hjól?
„. . . . Húsið fríða birtu bar
bezt af einu hjóli “.
Hver veit? — Þessa stund finst honum ekkert ótrú-
legt, ekkert ómögulegt. — Blessuð vertu, amma!
En nú eru einhverir að koma, og hann þerrar augu
sín í skyndi. íiulda.