Iðunn : nýr flokkur - 01.03.1927, Síða 81

idunn
Georg Brandes.
75
Hjá þessari þjóð fæddist einn góðan veðurdag drengur
með dökt hár. Þann háralit höfðu Skít-Madsarnir aldrei
fyr séð. Vfir þessu svarla hári urðu þeir slegnir undrun
og ótta, og drengurinn var nefndur Svarti-Pétur. Eng-
inn Skít-Mads vildi hafa neitt saman við Svarta-Pétur
að sælda. En Svarti-Pétur var einföld og barnsleg sál,
er þráði góðleik og samúð, og hann furðaði mjög á
þessu og grét sig í svefn nótt eftir nótt. Aftur og aftur
reyndi hann í einfeldni sinni að komast í kunningskap
við Skít-Madsana, en varð altaf frá að hverfa. Þeir fyrir-
litu hann og höfðu andstygð á honum vegna svarta
hársins, ráku hann úr hópnum með háðung, eltu hann
á röndum og æptu: Svarti-Pétur, Svarti-Pétur, svei!
Tímar liðu og Svarti-Pétur tók að eldast. Hann hafði
starfað mikið um dagana og sumstaðar úti um heiminn
könnuðust menn við nafn hans. Það kom fyrir að einum
og öðrum Skít-Madsi var sýndur sómi vegna þess, að
hann var fæddur með sömu þjóð og Svarti-Pétur. —
Svo var það einn dag, að Skít-Madsarnir fóru að at-
huga Svarta-Pétur nánar. Og sjá, hann var orðinn gam-
all og hvítur fyrir hærum. Þá var eins og þeir vöknuðu
af draumi. Nú sáu þeir að Svarti-Pétur var enginn
Svarti-Pétur lengur. Hann var orðinn eins og þeir:
ósvikinn og ekta Skít-Mads og hafði líklega aldrei verið
neitt annað. Og þeir komu heim til hans í flokkum og
sýndu honum allan sóma.
En Svarti-Pétur, sem hafði þráð samúð um löng og
erfið ár, fann nú sér til mikillar undrunar, að vinsemdin
og virðingarmerkin létu hann ósnortinn. Og með söknuð
> huga sá hann og vissi, að viðurkenningin var komin
Þegar hann ekki lengur þurfti hennar með.
Þessi smásaga gefur innsýn í særða og beiskjufulla
sál. Ellin hefir ekki léð þessum manni mildi og ró, ekki