Frjáls verslun - 01.02.2003, Page 42

M i ífnníffinpiSTiLL sigrúnar
Hún lögfræðingur, hann á framabraut í banka. Einn
daginn vildu þau breyta til og gera eitthvað nýtt.
Texti og myndir: Sigrún Davíðsdóttir í London
3,8 milljónir punda og fyrirtækið hefur þurft að selja fyrirmynd-
inni og erkikeppinautinum almáttuga, Starbucks, slatta af kaffi-
börum. Hlutabréfin, sem voru skráð á 22 pens þegar fyrirtækið
fór á markað, eru nú á 2 pens. En burtséð frá þessu hafa þau
áhugaverðri reynslu að miðla og gera það á skemmtilegan hátt.
Lífið ekki alveg eins og hana hafði dreymt um Það var í nóv-
ember árið 1994 sem Sahar uppgötvaði að lífið sem lögfræð-
ingur var ekki alveg eins og hana hafði dreymt um. Viðskipti
var þó það síðasta sem henni hefði dottið í hug. Þau systkinin,
fædd í Iran en alin upp í Englandi, misstu pabba sinn árið áður
og það hafði skekið þau, þar sem hann varð bráðkvaddur á
besta aldri. Bobby var á hraðleið upp metorða- og tekjustigann
hjá Lehman í New York. Hann var í hálfs árs leyfi í London. Rétt
eins og Sahar var hann að hugsa sinn gang. Þetta var á „dot-
kom-tímanum“ og eins og marga starfsbræður hans dreymdi
hann um að detta niður á sniðuga viðskiptahugmynd.
Þegar hann sat á veitingastað með systur sinni eitt kvöldið
og hún kvartaði sáran yfir að í London væri hvergi hægt að fá
almennilegt kaffi og fitusnauðar múffur eins og í New York, sá
Bobby að þarna var hugmyndin komin; kaffibarir með New
York-stæl í London. Sahar hélt nú ekki, en þar sem hún hafði
ekkert að gera tók hún tilboði bróður síns um að vera í vinnu
hjá honum í viku við að kikja á kaffimenninguna í London og
hvað væri hægt að gera. Þetta dugði henni til að sjá að við-
fangsefnið væri spennandi og írumkvöðlasagan hófst.
Ari síðar, í nóvember 1995, var fyrsti kaffibarinn
þeirra opnaður við South Molton stræti, hliðargötu frá
Oxford stræti. Gatan er hluti af verslunargötunum út
frá Bond-stræti, þar sem hver glæsibúðin tekur við af
annarri. Umgjörðin var því eins og best varð á kosið.
Fyrsta daginn, laugardag i jólaösinni, streymdi fólk
að og allt seldist upp á stundinni. Mánuði síðar
opnuðu þau næsta kaffibar. En næstu sex mán-
uði var lítið að gera og systkinin voru að því
komin að gefast upp. Þá snerist dæmið við,
það var skrifað um barinn hér og þar og það
dugði. I lok 1998 voru staðirnir orðnir 20, á
í bókinni segir: „Ég vildi að ég gæti
verið sá sem ég var þegar mig
langaði að vera sá sem ég er nú.“
Systkinin Sahar og Bobby Hashemi, hún lögfræðingur,
hann á framabraut hjá Lehman Brothers bankanum í
New York, kýldu á draum sinn um að stofna kaffihúsa-
keðju. Ur varð Coffee Republic, sem náði sér rækilega á strik.
Um þetta hafa þau skrifað skemmtilega og lærdómsríka
bók, .Anyone Can Do It; Building Coffee Republic From Our
Kitchen Table“. Það athyglisverðasta er kannski að þegar
markmiðinu var náð komust þau að því að það átti ekki við þau
að stjórna stórfyrirtæki. Umsvifum þeirra lauk með því að þau
seldu fyrirtækið. Endirinn var þó ögn társtokkinn, því þó að
árangurinn væri auðvitað stórfenglegur þá var sárt að komast
að því að spenna uppbyggingartímans var það skemmtilegasta
- ekki að reka afurð þess tíma.
Reyndar eins gott þeirra vegna að þau seldu því að eins og
er gengur fyrirtækið ekki vel. Tapið seinni hluta liðins árs var
BÓKIN „ANYONE CAN D0 IT".