Morgunn - 01.06.1964, Qupperneq 27

MORGUNN
21
á milli hennar og ömmu minnar. — Eftir eitt, mjög erfitt og
langvinnt gallsteinakast, komst amma mín svo að orði við
hana, að hún vildi að hún gæti með einhverjum hætti, í
þessu lífi eða því næsta, endurgoldið henni alla hjálpina, sem
stjúpa mín hefði veitt henni í hinum erfiða sjúkdómi. Stjúpa
mín svaraði, að það væri sjálfþakkað, en bætti þó við, að
vænt þætti sér um, ef amma skildi við þetta líf á undan sér,
ef hún gæti látið sig vita með einhverjum hætti, hvort annað
líf væri ábyggilega til. — ,,Ég skal gera það“, svaraði amma
mín, „svo framarlega sem það er leyft“.
Stjúpa mín sagði mér frá þessu samtali rúmu ári eftir að
amma mín dó, og gat þá jafnframt um það, að ekki hefði
amma látið ennþá neitt frá sér heyra — og að sér þætti
það mjög undarlegt, því að hún hefði ávallt efnt allt, sem
hún hefði lofað.
Nokkrum mánuðum siðar varð stjúpa mín veik af ein-
hverju, sem í fyrstu var talið bronkítis, en magnaðist bráð-
lega og fór einnig í hálsinn, sem gerði að verkum, að hún
gat ekki um langan tíma talað öðruvísi en í hvíslingum. Vik-
ur liðu og þetta fór stöðugt versnandi, og læknirinn var tek-
inn að vera áhyggjufullur um, að þetta kynni að vera ill-
kynjað. — Svo var það einn morgun, að stjúpa mín fór á
fætur, alheil, með rödd og andardrátt, eins og hún átti að
sér. — Skýringin, sem hún gaf á hinum skyndilega bata,
var á þessa leið:
Hún hafði kvöldið áður verið mjög áhyggjufull út af liðan
sinni og horfunum með sjúkdóminn, og loks sofnað út frá
mjög dapurlegum hugsunum. Rúmri klukkustund eftir að
hún festi svefninn, var hún aftur glaðvakandi, og sagði hún,
að amma mín hefði þá staðið við rúmið og horft á sig. Síðan
hefði hún lotið ofan að sér og lagt brjóst sitt alveg þétt að
brjósti stjúpu minnar. Við það hefði eitthvað, sem líktist
mest hitabylgju, farið um brjóst og háls. Á þessu stóð dá-
litla stund. Svo rétti amma mín sig upp og horfði stundar-
korn á stjúpu mína með ástúðlegu augnaráði — og svo var
eins og mynd hennar leystist í sundur, og hún var alveg