Morgunn - 01.06.1964, Blaðsíða 32

26
MORGUNN
tilverunni í heild sé stjórnað af fyllsta réttlæti, og með
þroskun sálnanna og hamingju fyrir augum.
— Þessi ótti og efi er hjá mörgum svo þrálátur, að það
myndi krefjast mikils tíma að ræða um vænlegustu leiðirn-
ar til að uppræta hann.
Tilbeiðslan.
----Vér megum ekki missa tilbeiðsluna. Ef hún hverfur
verður það merki þess, að lítið er orðið um ilm í lífi voru.
Vér þekkjum víst flestöll íslenzkt kvæði, sem ort var eftir
ágætiskonu fyrir meira en einni öld síðan. 1 því er minnzt á
eitt hið minnsta en fegursta ilmblóm þessa lands, fjóluna.
Þar er tekið fram, að
-----Þegar fjólan fellur bláa,
fallið það enginn heyra má,
en ilmur horfinn innir fyrst,
urtabyggðin hvers hefur misst.
Eins kann að fara, hverfi tilbeiðslan úr mannlífinu. Ef svo
færi með þjóð vorri, þá kæmi mér ekki á óvart, þótt einhver
uppgötvaði siðar á ilmleysinu, hvers mannfélagsbyggðin
hefði misst.
(Úr prédikun eftir prófessor Harald Níelsson, fluttri í
Reykjavík árið 1914, eða fyrir réttum fimmtíu árum).