Morgunn - 01.06.1964, Blaðsíða 50

44
MORGUNN
himinsins gæða sér á honum, en valda honum þó engum
sársauka. Stormurinn feykir honum af trénu og veltir hon-
um í duftið, en hann eyðileggst ekki. Og það er einmitt með
þessum hætti, sem hann sannar ódauðleika sinn.
Líf sáðkornsins í aldininu er gjörólíkt lífi og vexti trésins,
sem ber það. Það líf, sem fjötrað er á allar hliðar af um-
hverfi mannsins og þeim þrönga hring, sem skynfæri hans
ná til, hlýtur að vera svo gjörólíkt lífi sálarinnar, eftir að
hún er laus úr viðjum líkamans, að við getum ekki gert
okkur neina hugmynd um það í þessu jarðlífi. Þess vegna
er það, að enda þótt við þráum eilíft líf, þá biðjum við þess,
að þar megum við um eilífð njóta hinna sömu þæginda og
venja og hér á jörð, gleymandi því, að ódauðleikinn er hátt
hafinn yfir þetta líf til þess að við þar megum öðlast hinn
óendanlega sannleika lífsins. Þeir, sem halda, að hinn sanni
tilgangur lífsins sé að halda dauðahaldi í lífið í því formi,
sem við nú þekkjum það, eru líkastir nirflinum, sem ekki
þorir að horfast í augu við þá staðreynd, að ekki er unnt að
sannreyna gildi peninganna á annan veg en að eyða þeim,
og breyta þannig því, sem aðeins er tákn, í sannleika.
8. V. þýddi.
Biot úi ljóði.
----Er nokkur æðri aðall hér á jörð
en eiga sjón út yfir hringinn þröngva
og vekja, knýja hópsins blindu hjörð
til hærra lífs — til ódauðlegra söngva,
Einar Benedikísson.