Morgunn - 01.12.1970, Qupperneq 7

MORGUNN
85
leiðinni og skilja eflir eitt og annað, sem hollara hefði verið
íyrir hana að taka með sér og varðveita. Og ég er líka á Jiví,
að sú hafi orðið reyndin á. Það hfýtur einnig að taka þjóðina
töluverðan tíma og raunar aðgát lika að aðlagast svona gjör-
breyttu líferni og lífsháttum og skapa sér þau samfélagsform,
sem hæfa gjörbreyttum tíma. Hún verður að gæta sín við })vi
að ofmetnast af velgengninni. Henni verður að skiljast, að þc\ð
er varasamt að treysta á tæknina eina sér til velfarnaðar og á
afl dauðrar vélarinnar sér til hjálpræðis. Það er engri Jrjóð
kej)pikefli né gæfuvegur, að tileinka sér hugsunarhátt þursans
um J)að, að hann geti og eigi að vera sjálfum sér nægur, og
þurfi ekkert að iæra.
Okkur má ekki gleymast það, að íslcnzkur tími er okkur
ekki gefinn til þess fyrst og fremst né })ess eins, að berast á í
veiziuhöidum og skarti eða telja okkur trú um að við séum
alveg ómissandi á öllum aljjjóðaráðstefnum til þess að stjórna
heimsmálunum. Hann er gefinn okkur til Jjess að skapa sögu
sannmenntaðrar og batnandi þjóðar, sögu „gróandi þjóðlífs
Uieð J)verrandi tár, sem þroskast á guðsríkisbraut“.
Við megum ekki gleyma Jtví, að tími hverrar þjóðar cr tak-
ttiarkaður og að við berum sjálf ábyrgðina á þvi hvað okkur
verður úr honum. Það er tiltölulega auðvelt, og ekki sízt fyrir
litla })jóð, að fara svo gálauslega og heimskulega að ráði sínu,
að tími hennar sem sjálfstæðrar, fuilvalda J)jóðar, verði frá
henni tekinn fyrir fuUt og allt. Þess vegna leggur tíminn Jiess-
ari J\jóð og öllum einstaklingum hennar skyldur á herðar, sem
bún má ekki bregðast, og ábyrgð, sem hún verður að hafa
nianndóm til að standa undir.
Að lokum cr svo á J\að að líta og á það að minnast, að við
hvert um sig eigum okkar sérstaka tíma, J)ú Jiinn og ég minn
tima. Og tími einstaklingsins, hann er vissulega takmarkaður,
eð minnsta kosti hér á jörð. Það er eitt af því, sem við vituni
með algjörlega öruggri vissu. Enginn veit fyrirfram takmörk
sms tima. Enginn er þess viss nú, þegar veturinn heiisar, nema
stundagias hans í þessu lífi kunni að verða tæmt að fullu, áður
en vorið heifsar að nýju og sói sumarsins skín. Það er eitt af