Morgunn - 01.01.1978, Blaðsíða 65

YFIRSKILVITLEG REYNSLA
63
slærð upp fyrir mér í öllum fögum og þá mun ég fá fyrstu
einkunn.“ Sem ekki varð. En hún brást bæði sár og hneyksluð
við. „Nú hef ég sannað tilvist vina þinna hinum megin, og
það ætti að vera þér nóg, og nú ætlarðu að misnota hæfileika
mína. Þeir hinum megin eru óskaplega vonsviknir yfir hegð-
un þinni og þeir taka ekki í mál að taka þátt í neinu tiltæki
af þessu tagi.“ — Eg sat við minn keyp og sagði, að þetta væri
nú ekki svo alvarlegt og ekki til þess að hafa orð á, þetta
skaðaði engan, en væri mér aðeins til dálitils stuðnings. Eftir
nokkurt suð og nudd lét Lauga þó undan, hún sagði: „Þeir
ætla að leiðbeina þér. Nú vilja þeir láta mig skrifa skilaboð-
in.“ En Lauga gat líka skrifað ósjálfrátt, eins og fyrr segir.
Ég kom strax með skrifblokk. Lauga tók nú blýant í vinstri
hönd, en undir venjulegum kringumstæðum gat hún lítið
skrifað með þeirri hendi, og það sem hún skrifaði með hægri
hendi var ekki mjög fögur skrift. Hún sagði mér nú að leggja
blokkina á borðið og halda henni á borðinu, hún hélt síðan
vinstri hendinni beint út frá öxlinni og horfði ekki á það sem
hún skrifaði, en sagði við mig: „Lokaðu augunum, þú mátt
ekk horfa á það sem ég skrifa, þeir vilja, að þú fáir ekki að
vita skilaboðin, fyrr en á eftir.“ Lauga skrifaði nú eitthvað
og mér var samt ljóst að hún fylgdist ekkert með því, sem
fram fór sjálf. Eftir smástund reif hún blaðið úr blokkinni,
f>raut það vendilega saman og sagði: „Nú máttu opna augun“
og án þess að líta á blaðið rétti hún mér það og sagði: „Larðu
nieð þetta upp á herbergið þitt, læstu að þér og lestu þessi
skilaboð um það, hvar þú kunnir að koma upp, og þakkaðu
svo góðu mönnunum fyrir i huganum og komdu ekki aftur i
þessari erindagjörð. Það eru orð þeirra.“
Ég gerði eins og hún lagði fyrir mig, og var mjög ánægður
yfir því, að þetta skyldi þó hafa tekist. E. t. v. tækist mér í
þriðja sinn, þó hún hefði haft þessi orð. — Lg fór upp á her-
bergið mitt, læsti hurðinni, settist við skrifborðið og braut
sbjálfandi hlaðið í sundur. Á því stóðu þessi orð, með mjög
fagurlega dreginni karlmannlegri rithendi, næstum eins og
boparstungu, sem var óhugsandi, að Lauga hefði getað skrif-