Morgunn - 01.01.1978, Blaðsíða 46

44
MORGUNN
I
til vorsins, öSlast aukiS hugrekki og fullan meShyr stórhring-
rásarinnar og skynjaS „vor“ hennar, lífgandi sœlukennd
bróSurkœrleikans og æSstu hamingju og þar rneS skynjdS
sjálfan sig sem herra lífsins. En svo getur hann einnig ein-
blint niður i myrkrið, fryst umhverfi sitt með hugrænum
vetrarkulda og haldið sér þar með föstum á dauðasvæði klaka
og þagnar, það er að segja: í fullkominni fávizku um eilífðar-
eðli sitt og háa sameiningu við það „eitthvað“ sem lifir ofar
sumrum og vetrum, dögum og nóttum, hita og kulda, form-
um lífs og dauða eilifðarinnar. Við höfum hér fræðst um
frumdrög þess, að hringrásin er ekki einungis til í þvi augna-
miði að birta okkur daga og nætur, vetur og sumur efnis-
heimsins, eða bernsku, æsku, manndóm og elli einstaklingsins.
Við höfum lesið milli línanna, að í lögmálum allra þessara
ytri sýnilegu fyrirbæra dylst kosmisk fræðsla, hulin venju-
legum mönnum, opinberun hins guðdómlega vilja, hljóm-
andi kærleikshróp gegnum allan alheiminn, eigin endur-
tekning náttúrunnar á boðorðinu eilífa: „Elskið hver annan“.
Þorsteinn Halldórsson íslenzkdði.