Morgunn - 01.01.1978, Blaðsíða 42

40
MORGUNN
það eina leiðin til kynferðislegrar fullnægingar að vekja
skelfingu og dauðahroll og öðrum er eldsvoði (brennusótt)
eða nauðgun nauðsynleg til að hressa upp á sljóa eða sýkta
kynhvöt. Við sjáum einnig af þróuninni, að þetta drápseðli
(að undanteknum kvalalosta) hefur upprunalega verið grund-
völlur trúariðkana. Mannfórnir og það að drepa aðra eða
vera drepinn sjálfur í bardaga var æðsta hugsjón norrænna
fornmanna, sem opnaði þeim leið til Valhallar, himnarikis
þeirra.
Að vísu hafa síðar komið við sögu göfugri trúarbrögð, þar
á meðal búddatrú, kristindómur og múhameðstrú, en ekki
hefur það ennþá breytt þeirri staðreynd, að tuttugustu aldar
menn, þaulvígðir trúarlegum sakramentum og helgisiðum,
eru snjöllustu skemmdarvargarnir gegn lífinu á þróunarbraut
jarðar. Hin ógæfusömu örlög þeirra eru ljós vottur þess, að
þeir kunna ekki að lifa lífinu. Jörðin er svo auðug að para-
dísar-gæðum, bæði að því er tekur til loftslags, landslags og
lífsgæða, að allir íbúar 'hennar gætu undantekningarlaust
verið fullkomlega hamingjusamir. Ógœfa mannkynsins er því
ekki efnislegt vandamál, heldur andlegt. ÞaS snýst um hugs-
unarháttinn. Það snýst um mannúSarhœfileika, enda sjáum
við, að æ fleiri jarSneskir menn gera sér þessa grein og fara
að hugsa mannúðlegar en fyrr, innblásnir og studdir af kjarna
trúarbragSanna. Menn trúa ekki lengur á Valhöll og hinar
drápgjörnu hetjur hennar. Reyndar drepa menn og myrða
enn í dag, en þar sem slíkt framferði stríðir gegn mannúðinni,
er reynt að láta líta svo út sem það sé einmitt í þágu hennar.
Því er haldið fram að hermennskan sé nauðsynleg til þess að
berjast gegn villimennsku, og næstum við allar aðstæður er
hugsjónablæja breidd yfir grimmdarlegar tilhneigingar. Stríðs-
herrarnir eru nefndir „varnarmálaráðherrar“ og hermennska
„landvarnarmál“ og enginn viðurkennir að hann fremji árás-
arstríð. Allar stríðandi þjóðir þykjast heyja „varnarstríð".
Nýr hugsunarháttur, æSra hugarfar er aS rySja sér til rúms.
Þetta hugarfar, sem er tiltölulega nýtt, veldur því aS menn
fara aS velja á milli hins svonefnda „illa“ og hins svonefnda