Morgunn - 01.12.1980, Blaðsíða 52

146
MORGUNN
bæði frá trúarlegu og heimspekilegu sjónarmiði. Hér væri á
ferð kenning sem hafa ætti að leiðarljósi í siðferðilegum
efnum. Vissulega væru til trúflokkar i Austurlöndum og Ind-
landi, sem kenndu sálnaflakk úr mannsmynd til dýrs. En
þetta væri mistúlkun hinnar sönnu endurholdgunarkenningar.
Jafnvel kristindómurinn væri einnig til í afskræmdum og
villandi myndum. Það væri því ekki viturlegt að láta laus-
lega kynningu á þessum afmyndunum loka hug sinum fyrir
þeim sannleik sem felast kynni í frumtrúnni.
Lammers gat bætt við þetta ýmsum nánari útskýringum.
Endurholdgun táknar þróun, sagði hann. Þróun mannsand-
ans gegn um mörg líf á jörðinni, hvert á fætur öðru. Ýmist
fæðist veran sem karlmaður eða kvenmaður, fátækur eða rík-
ur, ýmist tilheyrir hún þessum kynþættinum eða hinum,
þangað til andinn hefur náð þeirri fullkomnun, sem Kristur
sagði oss að keppa að. Sálin er eins og leikari, sem tekur sér
mismunandi hlutverk og klæðist mismunandi búningum frá
kvöldi til kvölds. Eða lik hönd sem íklæðist glófa efnislíkama
um stund og skiftir síðar aftur um hanska, þegar sá fyrri er
slitinn orðinn. Fjöldi gáfaðra manna á Vesturlöndum hafa
fallist á þessa kenningu og skrifað um hana. Þannig trúði
heimspekingurinn Sohopenhauer statt og stöðugt á hana. Sama
máli gegndi um Emerson, Walt Whitman, Göthe, Giordino
Bruno, Plotinus, Pyþagóras og Plató.
En svar Cayces við þessu var, að þetta væri nú svo sem
allt gott og blessað, en hvað um kristnina? Væri hann ekki
að afneita Kristi og kenningum hans, ef hann féllist á endur-
holdgunarkenninguna?
Lammers kvað það fjarri sanni. Hvað væri í rauninni
kjarninn i kenningu Krists? Lögfræðingur úr flokki farisea
hafði eitt sinn spurt Krist þessarar spurningar og svar hans
var: „Þú skalt elska drottinn, Guð þinn, af öllu hjarta þínu
og af allri sálu þinni og af öllum huga þinum . . . Þú skalt
elska náunga þinn eins og sjálfan þig. Á þessum tveimur boð-
orðum byggist allt lögmálið og spámennirnir.“ (Mattheus
22. 37—40).