Morgunn - 01.12.1980, Blaðsíða 53

SVAK VIÐ LÍFSGÁTUNNI
147
Hvernig gat þessi einfalda en viturlega kenning brotið í
bág við þann ramma um framþróun mannsins sem endur-
holdgunarkenningin gerði ráð fyrir? Og hvernig gat þessi
kærleikskenning yfirleitt brotið í bág við nokkur hinna miklu
trúarbragða heimsins? „Ekki skaltu aðra særa á þann hátt
að það myndi sjálfan þig særa,“ liafði Buddha sagt. „Þetta
er meginkjarni skyldunnar: gerðu öðrum ekkert sem valda
myndi sjálfum þér sársauka, ef það væri við þig gert,“ er
kennt i ritningu Hindúa. Og ihvorki Hindúatrú né Buddhatrú
gátu fundið nokkurt ósamræmi milli kærleikslögmálsins og
þess andlega þróunarlögmáls, sem nefnt hefur verið endur-
holdgunarkenning.
Ekki nægði þetta samt til þess að sannfæra Cayce. Þegar
hann var tíu ára hafði honum verið gefið eintak af Biblíunni.
Þessi bók liafði heillað hann. Þá hét hann þvi að lesa hana
spjaldanna milli ár hvert af ævi sinni. Og þegar hann var
búinn að lesa hana nægilega oft til þess að ná upp árunum
áður en hann varð læs, hélt hann þessu áfram kerfisbundið
einu sinni á ári. 1 þessari elskuðu bók hafði hann aldrei öll
þessi ár rekist á orðið endurholdgun. Hvers vegna minntist
Biblían aldrei á enduiholdgun, og Jiað sem meira var um vert,
ekki heldur Kristur sjálfur?
Lammers svaraði því til, að ef til vill hefði Kristur gert
það. Það má aldrei gleyma því, að hann kenndi lærisveinum
sínum margt, sem hann ekki kenndi fjöldanum. Og enda
þótt hann hefði haldið fram endurholdgunarkenningunni við
almenning, þá ber þess að minnast, að hinar upphaflegu frá-
sagnir af kenningum hans hafa orðið fyrir margs konar breyt-
ingum gegnum aldirnar, sökum þess skilnings sem lagður
var í orð hans vegna þýðinga um mörg tungumál. Þess
vegna kunna margar hinna raunverulegu kenninga Krists að
vera glataðar okkur. Einn staður í Biblíunni hefur þó varð-
veitst að minnsta kosti. Það er þar sem Kristur sagði læri-
sveinum sinum að Jó'hannes skírari væri Elia endurfæddur
(Mattheus 17:12—13). Að vísu notaði hann ekki orðið endur-
holdgaSur, en hanri sagði þó: „Ég segi yðm’, að Elia er nú