Morgunn - 01.06.1989, Blaðsíða 16

DULRÆNANAR FRÁSAGNIR
MORGUNN
ég ákvað, svo að ég yrði viss um, að þetta væri merki frá
þeim. Um sannindi þessara frásagna eru þeir fúsir til að
vitna, sem nærstaddir eru nú, og skrifa hér nöfn sín undir:
Að frásögnin hér að framan, um úr-og klukkuhljóðið, sé
rétt, vottum við undirritaðir:
Halldór Stefánsson. Halldór Guðmundsson.
Kolbeinn Guðvarsson. Steindór J. Steindórsson.
Síðasliðið vor vorum við Steindór í ,,sambandi“ og lék þar
allt í lyndi. Mér fannst mikil eftirsjá í því að missa ósýnilegu
vinina okkar frá okkur, að loknu sambandinu. Við vorum
svo glöð og í góðu skapi, og segi ég við þá: „Góðu vinirnir
mínir, reynið þið nú að lofa mér að verða ykkar vör, áður en
ég sofna, svo að ég viti, að ég er ekki ein“. „Við skulum
reyna“, var svarað, og svo kvöddumst við og sambandið
hætti. Steindór fór, og ég háttaði með eftirvæntingu um,
hvað nú kæmi. Svo tók ég bók og beið eftir þeim nálægt
klukkutíma. Ekkert gerðist. F*eir hafa ekkert getað gert fyrir
mig, hugsaði ég, lagði frá mér bókina og kúrði mig til svefns
ofan í koddann. í sama bili kom hár hvellur bak við hnakk-
ann á mér, og annar álíka rétt á eftir fram við ofninn, eins og
skotið væri af tvíhleypu, nema hvað hvellurinn var minni. Ég
hló, og þakkaði þeim með glaðri hugsun og fór að sofa.
Oft verð ég vinanna minna vör á ýmsan hátt, mér til
ánægju, þegar ég er ein, og því er ég sjaldan ein, og hefði ég
margt af því að segja. En af því að engin sönnunargögn eru
að því, sem ég verð ein vör við, er það ónýtt öðrum en mér.
Fyrir tveim árum fékk ég bréf frá Haraldi prófessor Ní-
elssyni, með jólapóstinum, og var það Iagt inn til mín í
rökkrinu um kvöldið, svo að ég beið með að opna það,
þangað til ég kveikti ljós. Áður en ljósið var kveikt, kom
Steindór inn til mín. Við höfðum talað um að hafa
,,samband“ það kvöld. Ég kveikti þá, lít utan á bréfið og sé,
að hönd séra Haralds er á því. Opna það ekki, en segi við
Steindór: „Nú skulum við reyna hvað ábyggilegt samband
14