Morgunn - 01.06.1989, Blaðsíða 59

MORGUNN
HITT OG ANNAÐ
þessum orðum sagði hún að hefði fylgt svo mikil vissa, að
hún hefði trúað því fyllilega. Pá sagði ég henni, hvar hún
hefði setið í stofunni og grátið. Hún rak upp stór augu, vildi
fyrst ekki viðurkenna það. En þegar ég hélt fast við það, að
þarna hefði hún setið og að hún hefði grátið, þá játaði hún,
að þetta væri alveg rétt. Ég sagði þá,hvernig hún hefði setið;
það var líka rétt. Telpan var náttúrlega alveg forviða; stof-
uhurðin hafði verið læst, eins og ég hefi áður sagt, og enginn
hafði gengið um á meðan.
Nokkrum mínútum síðar kom maðurinn minn inn með
þær fréttir, að báturinn væri kominn, og ekkert hefði verið að
þar. Það hefur svarað þeim tíma, að báturinn hefur einmitt
verið fyrir innan Leiruna, þegar ég sá hann.
Ég hef síðar sagt þessa sögu tveimur læknum, sitt í hvort
sinn, og spurt þá að, hvort þeir gætu nokkuð sett það í
sambandi við óráð sjúklinga. Ég sagði þeim jafnframt, í
hvaða veiki ég hefði legið, og eins hvað mikinn hita ég hefði
haft. Hvorugur þessara lækna er spíritisti, en báðir töldu, að
hér mundi hafa verið um dularfull efni að ræða, sögðust ekki
þekkja neitt, sem benti á, að þetta hefði verið í óráði.
Pá koma fjórar sögur, sem mér finnst, að framar öðru megi
telja sem fyrirboða.
Fyrirboðar.
Jarðarförin.
Það var árið 1909. Ég var á landsímastöðinni í Keflavík
þá. Oft hafði ég lítið að gera og kallaði þá oft á vinstúlku
mína, sem bjó í húsinu, inn til mín.
Pá var það einu sinni síðari hluta dags um haustið, að ég
hafði náð í þessa vinstúlku mína og móður hennar inn til mín.
Það lá vel á okkur; ég man, að við hlógum dátt að því, sem
við vorum að tala um. Allt í einu hætti ég að tala, við það, að
mér fannst allt hverfa kringum mig. Mér fannst ég vera við
jarðarför, og sá framundan mér borna líkkistu; mér fannst ég
57