Morgunn - 01.06.1989, Blaðsíða 58

HITT OG ANNAÐ
MORGUNN
Nú hagar svo til, að norðanmegin við höfnina í Keflavík er
standberg, venjulega kallað Bergið. Það er áframhaldandi
klettabelti út undir næsta þorp, Leiruna.
Mér fannst ég nú fara meðfram Berginu og gæta að, hvort
ég sæi ekki bátinn; því ferðalagi gæti ég helst líkt við flug.
Þegar ég er komin út undir Leiru, sé ég bátinn koma á móti
mér á fullri ferð. Mér fannst ég fara út í bátinn og gæta að,
hvort nokkuð væri að mönnunum. Ekki varð ég þess vör að
neitt væri þar óvenjulegt; ég sá, að öllum mönnunum leið
vel. Nú fór ég ákaflega glöð heim aftur; það var ég komin á
svipstundu; ég gekk að rúminu, og nú langaði mig ákaflega
til að kalla á telpuna og segja henn að pabbi hennar kæmi
bráðum. En þá komu verstu örðugleikarnir; ég vissi ekki,
hvernig ég ætti að segja henni það, því að mér fannst líkam-
inn, sem í rúminu lá, svo fjarskyldur mér, að mér þótti það
ekki árennilegt að eiga að nota hann til þess. Samt reyndi ég,
en stóð þó utan við. Eftir margar tilraunir tókst mér að láta
líkamann tala; ég kallaði á telpuna; hún kom, og ég fann, að
hún varð hrædd við mig. Ég sagði henni, að hún skyldi ekki
vera neitt hrædd, því að pabbi hennar kæmi eftir stutta stund.
Ég man, að mér þótti þetta afskapleg áreynsla, og ég fann að
ég mundi vera ólík sjálfri mér.
Þegar þessu var lokið, fór ég að njóta lífsins og frelsisins.
Ég fann, að ég var í undursamlegum heimi, og þeim áhrifum,
sem ég varð fyrir, get ég alls ekki lýst. Ekki man ég eftir, að
ég sæi neinar verur í kringum mig þá, en mér fannst ég finna
til þess, að ég væri umkringd af dásamlegum kærleika frá
ósýnilegum mætti.
Allt í einu fann ég, að ég var komin inn í höfuðið, fann
ekkert nema það, en smátt og smátt fór tilfinningin að færast
niður í líkamann, síðast í fæturna og þá var ég eins og ég hafði
áður verið.
Nú gat ég talað, og það fyrsta, sem ég gjörði, var að kalla á
telpuna og spyrja hana, hvort ég hefði sagt nokkuð. Jú, ég
hafði sagtí óþekkjanlegum málróm, að hún skyldi ekki vera
hrædd, pabbi hennar kæmi rétt strax. Hún sagðist hafa orðið
hrædd við mig, henni fundist eins og þarna lægi lík; en
56